การให้ไม่มีวันหมด

- การให้ ไม่มีวันหมด -

พอดีเกิดวันที่ 7 กันยายน 2556 เราเตรียมปฏิบัติการปั๊มนมแม่ ตั้งแต่ก่อนออกจากโรงพยาบาล โดยการสั่งเครื่องปั๊มมาไว้ก่อน ตามคำแนะนำและข้อมูลจากเพื่อนรัก Ching Chu Miihaa และ Chu Ching รวมไปถึงเจ้า Miihaa Miirada ที่เป็นครูของเราสองคน ในเรื่องของเด็กที่กินนมแม่ อีกด้วย

หลังจากออกจากโรงพยาบาล ปฏิบัติการปั๊มนมของแม่ก็เริ่มต้นขึ้น ยากบ้าง ง่ายบ้าง กังวลมากและน้อยบ้าง เวลาผ่านไปจนเกือบ 6 เดือน สต๊อคน้ำนมของบ้านเราล้นตู้เย็น จนเป็นเหตุที่ทำให้ต้องหาที่แช่ใหม่ ที่ใหญ่กว่าเดิม

เผอิญเราสองคนโชคดี มีเพื่อนน่ารัก มอบพื้นที่ว่างส่วนนึงของร้านอาหารไว้เพื่อสต๊อคน้ำนมแบบไม่คิดค่าใช้จ่ายใดๆ ปฎิบัติการปั๊มนมของลัทธินมแม่ เลยทำต่อเนื่องแบบไม่มีหยุดหย่อน

เมื่อวานโพสท์แบ่งน้ำนมสต๊อคให้กับ Fanpage "นมแม่แบ่งปัน" มีคุณแม่ 5-6 รายติดต่อเข้ามาเพื่อรับน้ำนม เรา 2 คนดีใจนะ ที่อย่างน้อยความเหนื่อยก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม ที่ฉายภาพผ่านมาทางน้ำเสียงของคุณแม่ทั้ง 5 คนนั้นได้

- ขอบคุณนุ่น ที่ให้พื้นที่ว่างของร้าน Lake Hill เกษตร-นวมินทร์ เพื่อฟรีซนม

- ขอบคุณชูฉิง ที่ให้ข้อมูล คำแนะนำ ที่เป็นประโยชน์ต่อบ้านเราและคนอื่น

- ขอบคุณมีฮา เราตามดูนังอ้วนตั้งแต่มันเกิด เด็กคนนี้แข็งแรงเพราะพ่อและแม่

- ขอบคุณหญิง ที่เฝ้าอุตส่าห์ปั๊มนมเพื่อลูก ทั้งวันทั้งคืนแบบไม่เหน็ดเหนื่อย

- ขอบคุณแม่ผม ที่มอบคำว่า "ดี" ให้เมื่อเช้า หลังจากโทรไปเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง

หลายคนบอก นี่มึงอินเกินไปใช่มั้ย - ลองได้เป็นพ่อแม่คน เดี๋ยวก็รู้คำตอบเอง

เพราะก่อนหน้านี้ ผมไม่เคยยี่หระกับเพศแม่เลยซักนิดนะ หนำซ้ำกระเดียดไปทางแย่เสียด้วย มาวันนี้เจอเข้ากับตัว ในวันที่เป็นพ่อคน มันจุกอยู่ในอก เพราะรับรู้ได้ถึงความสุข และความหวังดีที่แม่ทุกท่าน พยายามทำทุกอย่างเพื่อลูก - ทำทุกวิถีทาง และพร้อมที่จะมอบให้อย่างไม่มีวันหมด

ขอกราบตีนเพศแม่ ด้วยความเคารพครับ

ก.พ. 57

ปล. จงมาเป็นลัทธินมแม่ กันเถอะว่ะ

โลกสวย ด้วยละครน้ำเน่า

ผ่านทางนี้กลับบ้านทุกวัน ตั้งแต่ท้องนายังเป็นโคลน เริ่มทุบด้วยรถไถ เดินเรียงแถวเพื่อหว่านเมล็ด เพาะต้นกล้าให้แข็งแรง คอยใส่ปุ๋ย พ่นยากันแมลง ถึงวันนี้มันเตรียมตัวให้ผลผลิตเพื่อแลกกับเหงื่อที่เสียไปแล้ว แต่อาจจะยากหน่อยนะ

เพราะที่เท่าแมวดิ้นตาย ปะทะ ไวท์ไลน์ ของใครบางคนจากทั้งสองฝั่ง

กำลังจะทำให้คนตัวเล็กๆ หลังผืนนาแถบนี้น้ำตาร่วงกันเป็นแถว

เรากินข้าวสำเร็จรูป คงไม่นึกถึงความเหนื่อย แบบนี้แน่ๆ ทำนามันเหนื่อยสายตัวแทบขาดเชียวนะ...ยายเคยบอกไว้ พูดซะจนแม่ผมปฏิญานตนไว้ตั้งแต่สมัยสาวๆ ว่า "จะไม่ทำนาเป็นอันขาด ไม่ใช่รังเกียจ แต่กลัวความเหนื่อยก็แค่นั้นเอง แม่ถึงได้มาเป็นครูจนเกษียณ"

ละครฉากใหญ่กำลังฉายอยู่ สองฝั่งกำลังสร้างเรื่องกันอย่างสนุกสนาน ใครถูก ใครผิด ก็เห็นกันอยู่ บางทีคนเราน่ะแปลก เรื่องดีมีไม่ยอมทำ ที่เรื่องระยำแม่งทำกันเรื่อย เสร็จแล้วก็มานั่งถกเถียงกันว่า ... มึงยิงกูทำไม? ...

โลกสวย, โหนเจ้า, คลั่งสถาบัน, เอาชาวนาเป็นตัวประกัน, ผิดแต่ทำให้ถูก, ฯลฯ มันเป็นตลกร้ายของ พ.ศ. นี้ไปแล้วน่ะ 

ที่น่ากลัวก็คือ ตัวละครที่กำลังเล่นกันอยู่ ประเดี๋ยวก็ตายห่าลงโลงกันหมดครับ เอาเวรอะไรไปไม่ได้ซักบาท น้ำหยดเดียวตอนเขารดมือ แม่งก็ถือเข้าเตาไม่ได้ ... กรรมที่เหลือก็ตกเป็นของลูกหลานนี่ล่ะ

ระยำชิบ

ก.พ.2557

ปล. โลกสวยๆ ของผมมีนะ แต่หลายคนเข้าไม่ถึงหรอก

วันแห่งความรัก

วันแห่งความรักปีนี้ ไม่ได้ไปไหน ไม่มีของอะไรพิเศษ
นอกจากอยู่บ้านกับลูก ซึ่งนั่นก็ พิเศษที่สุดแล้ว ถัดจากนั้นวันเสาร์ เราพาพอดีไป Workshop ที่โรงแรมแถวๆ รัชดา เป็นงานของผ้าอ้อมสำเร็จรูป Huggies ที่เขาจัดขึ้นเพื่อขายสินค้า โดยการเปิดอบรมเรื่องเกี่ยวกับเด็กทารก ไปจนถึงวัย 1 ขวบ

เข้าไปในงานแล้วก็รู้สึกได้เลยว่า ... ไม่น่าจัดกิจกรรมแบบนี้ขึ้นมา กับคนราวๆ 100 คน เด็กอีกจำนวนใกล้เคียงกัน มีทั้งแบเบาะ และเดินได้ ภายในงานบรรยากาศช่างวุ่นวาย ในขณะที่พิธีกรกำลังดำเนินรายการ มวลมหาประชาเด็กก็ต่างส่งเสียงร้อง พูดคุย ฯลฯ แข่งกับพิธีกรและแขกรับเชิญอย่างจอแจ

- แล้วพ่อแม่ที่ไหน เด็กคนไหน มันจะมีสมาธิในการรับฟัง นอกเสียจากต้องหันมาดูลูกตัวเอง พาเดิน ถลกเสื้อให้กินนม ?? คือถ้ากิจกรรมนี้มันเปิดรับแค่ พ่อและแม่ เท่านั้น (ตัดเรื่องขายของออกไป) ก็น่าจะได้รับความรู้กลับบ้านกันอย่างทั่วถึง

นี่เล่นเอาพอดี ซึ่งไม่ค่อยอยู่กับที่นานเท่าไหร่ และก็ไม่ชอบคนพลุกพล่านมากมาย หน้าเบี้ยวเพราะหิวนมและง่วงนอน

อีกอย่าง กิจกรรมที่ว่า จัดในสถานที่ปิด - อากาศจากแอร์ในห้องประชุม หมุนวนอยู่ในนั้น กับเด็กเป็นร้อยคน ที่ไม่รู้ว่าใคร รายไหน จะเป็นหวัด มีเชื้อโรคอะไรบ้าง นึกถึงงานโชว์สุนัขที่คนชอบพากันไปเที่ยว แล้วก็เดินเล่นอยู่ในนั้น กลับมา หมาติดเชื้อโรคกันงอมแงม ก็เพราะงานลักษณะแบบนี้

หลังจากผละออกจากงาน เร็วกว่าที่เขาจะเริ่ม เราก็กลับบ้านมาพาพอดีโดดน้ำในสระ หัวเราะเอิ๊กอ๊าก นอนเปล กินนม ลมเย็นเพลินๆ ตกเย็นพาไปเที่ยวงาน Siam VW Festival ที่จัดขึ้นเป็นปีที่ 8 ณ Wonder World Fun Park ตรงข้ามห้าง Fashion Island

พาลูกใส่เป้เดินรับลม และรับเสื้อสวยๆ จากปราการชานกรุง เสร็จธุระแล้วก็กลับบ้านเรา

เช้าวันอาทิตย์พอดีก็ยังอยู่กับ เปลนอน สระน้ำ เสียงนกร้อง ต้นไม้เขียวๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่พอดีชอบ มากกว่าห้องประชุมที่แออัดไปด้วยเด็กหลายร้อยคน

ป๊าไม่ได้ปิดกั้นโลกของลูกนะ เพียงแต่เห็นว่าพอดี ชอบอะไร แบบไหน มากกว่า เอาไว้งานไหนเขาจัดแบบ Open Air เดินชมสวน ฟังเพลง มีดนตรีบรรเลง ป๊าจะพาหนูไปป่วนงานนั้นก็แล้วกันนะ

กุมภา 57

เลือกที่ตัวเองชอบ

ของฝากจากรถถีบ...

ลองผิดลองถูก (ตามสันดาน) อยู่หลายคัน ตั้งแต่ Fixgear ไล่มาจน Hybrid ถัดมาปั่น Vintage และตามด้วย Mini เป็นคันสุดท้ายที่ได้รู้ว่าเราเหมาะกับอะไร 

คือไปเรื่อยๆ แวะจอดเวลาเหนื่อย วิวสวยก็เก็บลง Card จิบน้ำซักหน่อยแล้วค่อยไปต่อเลยลามมาถึง Touring ตามรุ่นพี่หลายคน ที่แหวกทางไว้บะเร่อเท่อ 55 ขอบคุณ

สนุกกับการปั่นแบบไม่สนใจอะไร

นอกจากสิ่งที่ตัวเองชอบและต้องการ

มีคนเคยถามว่า ปั่นอยู่ที่ความเร็วเท่าไหร่? ... ขอยืมคำของครูมาตอบ

"...ปั่นไม่เกินสิบ จิบไม่เกินกระป๋อง แต่รูปกูเต็มกล้อง กลับบ้านนอนเพลิน..."

-กุมภาพันธ์ 57-

ปล. ท้องนาแถวคลองสวน บางบ่อ เขาทำกันทั้งปีครับ ฝั่งนี้สีเขียวกำลังโต

อีกฝั่งเกี่ยวเสร็จเข้าโรงสีไปแล้ว เหงื่อเม็ดโตแลกกับเงินไม่กี่บาท

เพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ตัวเองต้องการเช่นกัน ถึงจะน้อยก็สุขนะ 

ปลล. ใครว่าง หยิบจักรยานมาปั่นกันนะ เมื่อยดีแท้

เดือนแห่งความรัก 2557

วันหยุด ปั่นจักรยานออกจากบ้านเหมือนเคยตั้งแต่ก่อน 7 โมงเช้า จนมาเจอกับหมอกที่หนาตาเต็มถนน - ด้วยความเป็นจักรยานทัวร์เรื่อย ก็เลยจอดรถข้างทาง เก็บภาพ ยืนเสพอะไรที่ชอบอยู่แถวนั้นพักใหญ่ (โคตรสลิ่ม) 555

แล้วก็ปั่นต่อตามถนนรามอินทรา เลี้ยวซ้ายเข้าสะพานหน้าแฟชั่นไอซ์แลนด์ เพื่อที่จะวนข้ามไปทางฝั่งเลียบมอเตอร์เวย์ เข้าเดือนกุมภาพันธ์แล้ว อากาศตอนเช้าในกรุงเทพ ยังมีไอเย็นมาให้ชื่นใจอยู่บ้างอย่างน่าตกใจ เพราะปีที่ผ่านมาอากาศไม่ใช่แบบนี้ ว่าแล้วก็จอดเก็บภาพอีกรอบ

ถือเป็นเรื่องดี... (หรือเปล่าวะ)...ที่มันยังหนาวอยู่ 55

ปั่นชมนกชมไม้ไปเรื่อยเปื่อย เลี้ยวข้ามฝั่งมาทางถนนด้านหลังพานาโซนิค มุ่งหน้า Chocolate Ville ถึงแล้วก็นั่งดูรถสวยๆ คนปั่นไป-มาสองฝั่งถนน จิ้มมือถือนั่งดู IG เช็คห้องซื้อขายจักรยาน ฯลฯ ปล่อยความคิดวิ่งผ่านหัวไปช้าๆ

8 โมงกว่าก็ปั่นกลับ แวะปั๊ม ปตท ซื้อซาลาเปาวราภรณ์  (ไส้เขียวหวานหมูไม่เห็นจะอร่อย) 9 โมงกว่าก็ถึงบ้าน เป็นอันเสร็จสิ้นการปั่นยามเช้า ได้ระยะทางเล็กๆ น้อยๆ ในเมือง ราว 20 กิโลเมตร ซึ่งตอนนี้เริ่มรู้สึกว่า มันใกล้ไปแล้วล่ะ ปั่นแว๊บเดียวถึง

...หึกเหิม อึๆๆๆๆ

กุมภาพันธ์ 2557 เดือนแห่งความรัก

ปล.กลับบ้านไปนอนเล่นกับลูกก็สนุกดีนะ หลังจากทุกเสาร์-อาทิตย์ที่เคยอยู่แต่บนหลังมอเตอร์ไซค์ เปลี่ยนไปเป็นอยู่บนอานจักรยานแว๊บนึง แล้วก็มาอยู่บนเปลทั้งวัน ก็เพลินพอดี :)