อาทิตย์ที่ 8-9 ตุลา พาตัวเองและเพื่อนอีก 1 ฝูง ขี่รถลงไปชุมพรมาครับ ถึงซักทีหลังจากที่สองปีที่แล้วไปแค่บางสะพานน้อย (แค่นั้นก็ไกลชิบหายแล้ว) มารอบนี้ขี่ Heritage Springer Classic ปี 1997 ลงไป เพราะตัดสินใจเลือกซื้อไอ้ม้าแก่คันนี้ ต่อจากเพื่อน (ตังค์ก็ยังไม่ได้ให้) มาไว้ในอ้อมตีนอีกครั้ง
ถือเป็นการกลับมาขี่แมงกะไซ ก่อนปลายหนาวได้เร็วกว่าที่คาดไว้ ระยะทางไป-กลับประมาณ 1200 กว่ากิโลเมตร สร้างความตื่นใจเหมือนเมื่อสองปีที่แล้วไม่มีผิดเพี้ยน เราออกจากแปดริ้วตีสามของวันเสาร์ที่ 8 ตุลา โดนฝนแม่งตั้งแต่บ้านยันชะอำ ขำกันแทบไม่ออก เพราะขี่รถใหญ่บนถนนแปดเลนส์ แถวๆ บางแคนี่แสนจะทรมานชิบเป๋ง
ไหนจะฝน ไหนจะรถ นี่ยังไม่รวมไปถึงน้ำท่วมบางจุดที่ผ่านมาตามทาง แม่งโคตรจะเครียดครับ เพราะต้องประคองตัวเองให้รอด บวกกับต้องคอยพะวงเพื่อนที่อยู่ข้างหลัง ไม่ให้ขบวนหลุดกันเพราะหลบน้ำ และรถ ที่เช้ามืดวันนั้นก็ไม่รู้แม่งจะตื่นขึ้นมาวิ่งอะไรกันนักหนาวะ 555...แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี จนถึงเมืองชุมพรครับ
ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น 1 คืน กับอีก 2 วันริมหาดทรายรี บรรยากาศก็อึมครึมด้วยฝนหน้ามรสุม ผมกับทะเลนั้นคุยกันไม่ค่อยจะรู้เรื่องหรอก ถ้าเป็นป่าหรือภูเขา ก็พอจะเข้าใจกันได้ ก็เลยได้แต่นั่งสนทนาตามประสาคนบ้าแมงกะไซไปเรื่อยเปื่อย จนวันกลับจากชุมพรก็เป็นไปดังใจนึก คือโดนฝนแม่งตั้งกะออกจากชุมพรครับ แสดดด
โดนมาเรื่อยจนมาหนักเอาแถวมีนบุรี (แม่งจะถึงบ้านอยู่แล๊วว)
แต่เราก็จบทริปที่ร้านข้าวต้มหน้าสถานีรถไฟแปดริ้วพร้อมรอยยิ้มและความชุ่มฉ่ำจนได้ฮะ ก็ยังมิวายที่ฝนอุตส่าห์ส่งพวกเราจนเข้านอนอีก (แสด) ระยะทางที่ไปไม่ได้คิดว่ามันไกลซักเท่าไหร่ แค่ได้กลับมาขี่รถอีกครั้งก็ดีใจจะแย่ คงไม่ได้สนใจนั่งเลขไมล์ของการขี่ มากไปกว่านั่งยิ้มให้รถของตัวเอง ถึงรถจะเก่า แต่รักเราไม่เก่าเลยแฮะ
Evolution แม่งขี่มันส์ชิบหาย
ตุลา 54 หน้าที่มีแต่ฝน
ปล. ฝนตก น้ำท่วม ก็ใจร่มๆ สู้กับมันนะครับ เชื่อว่าประเทศเราจะฝ่าวิกฤตรอบนี้ไปได้ไม่ช้าก็เร็วแหละ
