พอดี สองขวบกว่าแล้วครับ
สองขวบกับอีก 1 เดือน
เร็วเนาะ ... ซักปีหน้า (ความจริงก็ตอนนี้)
เราสองคนคงคิดถึงเรื่องโรงเรียน
เพื่อส่งเขาไปสู่โลกเบี้ยวๆ ครับ
น่าจะเป็นโรงเรียนแถวบ้าน
ที่ไปรับ-ส่ง ได้ง่าย ถึงตัวลูกได้เร็วเมื่อเกิดอะไร
นี่เป็นข้อตกลงง่ายๆ ของบ้านเราครับ
ส่วนเรื่อง ร.ร.ทางเลือก หรือ ทางไม่เลือกนั่น
แม่เขาเตรียมไว้แล้ว (อีพ่อก็รู้ววว)
แต่ถ้า ร.ร.นั้นมันไกลอยู่สุดขอบฟ้า
ไปถึงลูกช้า เราก็ไม่เลือกนะ
เด็กวัยอย่างพอดี 2.1 ปี เนี่ย
ทำทุกอย่างคล้ายผู้ใหญ่มากครับ
เขาดูเราแล้วก็เอาไปทำเอง
เพียงแต่ มันไม่ค่อยสมบูรณ์
และมีอะไรแฝง เหมือนกับคนโตแบบเราๆ
เพราะเขาทำด้วยใจที่บริสุทธิ์
เหมือนกล่องว่างๆ ที่พร้อมใส่ทุกอย่างลงไปในนั้น
จะด้วยคนรอบข้างแสดงให้ดู หรือเขาเลือกเอง
ทุกสิ่งล้วนต้องคิดก่อนส่งให้ครับ
พ่อ กับ แม่ มีส่วนสำคัญ
ที่จะเขียนบันทึกชีวิตให้กับลูก
เริ่มต้นบทแรกก็ที่ครอบครัวนี่ล่ะครับ
จะมีแต่ตัวหนา บาง หรือเอียง
แม้กระทั่งขีดฆ่าแล้วเขียนใหม่
รวมไปถึงเขียนแบบส่งๆ ช่างๆ แม่งไป
เขียนเอาแต่ตัวเองเป็นหลักว่านี่ใช่
แล้วก็ยัดใส่สมองเด็ก ว่าเนี่ย ดี เชื่อสิลูก
เห็นมีเยอะไป อันนั้นก็ปล่อยครับ ชีวิตเขา
เราห้ามกันไม่ได้
แต่สำหรับคนที่ไม่เคยเห็น
ความสำคัญของครอบครัวเลย
จนวันนึง มามีเป็นของตัวเองอย่างผม
ครอบครัว แม่งโคตรสำคัญนะ
ถึงบ้านเรามันจะเล็กกะติ๊ดริด
และกากสุดๆ ก็ตาม (555555+)
ก็ยังได้พบความจริงข้อนึงที่ว่า
ในยามที่คิดอะไรไม่ออก
ตีบตันไปซะทุกสิ่ง ชีวิตบัดซบชิบหาย
ครอบครัวนี่ล่ะ เป็นพลังสำหรับ
ดันไปสู่ทางออกของชีวิต
ที่ทำให้เรายังคงยืนและมีแรงหายใจสู้ต่อไปได้
ห้องนอนของกู กับหมอนของเมียและลูก
พร้อมทั้งกำลังใจจากคนในบ้านนั้น
มันกอดแล้วอุ่นกว่าเงิน
ที่พยายามหาเข้ามานักหนา
ใช่ครับที่ว่าเงินมันพาเราไปได้
ทำให้เราอิ่มได้ ห่าอะไรก็ได้
นี่เป็นชีวิตจริงไม่อิงนิยายและเพ้อฝัน
อันนี้ยอมรับ
จะยากดี มีจน ครอบครัวทุกคน
ล้วนเป็นสิ่งที่สำคัญ
ในเวลาที่ทุกข์ใจ เราจะคิดถึงใคร...
เงิน หรือ คนในครอบครัว...ตอบให้ที
เพราะมันยังมีอีกอย่างนึง
ที่ต่อให้มีเงินมากมาย
ก็ซื้อด้วยตัวเองไม่ได้
นั่นคือ โลง ครับ
แม่งโคตรจริง
จงรักและภูมิใจในครอบครัวของทุกคน
ไว้นะครับ กว่าจะสร้างน่ะยากแทบตาย
ลบทิ้งมันง่ายแป๊บเดียว
จากคนที่เคยทำระยำแบบนั้น
มาครึ่งชีวิต
รักนะ / แดง ไบเล่ย์
อดีตไบค์เกอร์ ที่เผลอไปมีลูก
ต.ค. ๕๘
