เมื่อวานพาตัวเองไปงานหนึ่ง ที่ไม่เคยคิดอยากไป คือพิธีรดน้ำศพ แม่ของรุ่นพี่ที่สนิทสนมกันมานาน และเคยอยู่หอเดียวกันมาเป็นเวลาหลายปี ท่านจากโลกนี้ไปเพราะโรคมะเร็งต่อมน้ำเหลือง หลังจากที่แม่พี่อุ้ยเข้าโรงพยาบาลไปเมื่อเดือนพฤศจิกายนปีที่แล้ว จนถึงลมหายใจในวันสุดท้ายของแม่คือวันที่ 21 กพ 2553 แม่ก็จากไปอย่างสงบเนื่องจากภาวะแคลเซียมสูงในเลือดจากมะเร็ง
เร็วอย่างน่าใจหาย เร็วชิบหาย...จำได้ว่าเมื่อปลายปีเรายังยิ้มและแซวแกก่อนเดินออกจากร้านอาหาร ไม่คิดว่านั่นจะเป็นการลาจากกันเป็นครั้งสุดท้ายของคนที่เรารัก มาวานนี้ร่างของแม่พี่อุ้ยนอนสงบนิ่ง ทิ้งความเคลื่อนไหวทุกอย่างไว้ด้านหลัง น้ำอบอาบศพที่รดมือแม่ไหลผ่านนิ้ว ที่ครั้งนึงเคยตีไหล่และจิ้มเอวพวกเราด้วยความเอ็นดู ต่อไปนี้ไม่มีอีกแล้ว
ผมนั่งคิดตลอดว่า สองปีนี้สิ่งที่ผมรัก มักตายจากเราไปเสมอๆ แต่ก็อุ่นในหัวใจทุกครั้งที่นึกถึง อยากให้ใช้ชีวิตทุกวินาทีให้มีค่ากับคนที่รักและรักเรา มันคุ้มค่ามากกว่าอะไรทั้งหมด
ไม่รู้จะพิมพ์อะไรต่อนะแม่
ถึงแม่ไม่ใช่แม่ผม แต่ผมก็รัก
กราบตีนแม่ที่เคยให้ที่พัก เมื่อคราวที่ผมเมาไม่รู้เรื่อง
ขอบพระคุณด้วยความเคารพอย่างสูงครับ
22 กุมภา 2553
