(เปลี่ยน) การเดินทางครั้งใหม่ #3

นี่ครั้งที่ 1 กับ 2 นะ

http://nuugo.blogspot.com/2013/04/blog-post_29.html

http://nuugo.blogspot.com/2013/06/2.html

นั่งคุยกับ ญ ว่า 

จะเปลี่ยนจากปั่นจักรยานไปทำงาน

มาเป็น ขี่มอเตอร์ไซค์ นะ

วันนึงผ่านไป

ขายจักรยานทิ้ง

ซื้อ CB500x มาใช้

ญ นิ่ง 

ตัวแข็งๆ ไปแว้บนึง

5555+

ช่างมันเถอะ ที่ผ่านมา

จักรยานสองสามปีกว่า เราได้รู้ละ

ว่าอะไรยังไง ตอนนี้กลับมาขี่รถใหญ่

ความตั้งใจคือ ถึงตัวลูกให้เร็ว

ถ้าเกิดมีเหตุการณ์อะไร

คงใช้ จักรยานทัวร์ริ่ง ปั่นติ๊งหน่องๆ 

ไปไม่น่าถึง

แปลกที่ว่า

อารมณ์ขี่เปลี่ยนไปหมด

เขาใหญ่ที่เคยคิดถึง

(ก็ยังคิดถึงอยู่นะ) แต่ไม่ได้อยากไปทุกครั้งที่คิด

เหมือนเช่นเมื่อก่อน

นี่ทำหน้าที่ใหม่ คือ ขี่รถมาทำงาน

กลับบ้านให้เร็ว อย่างน้อยได้เล่นกับลูก

มีเวลาเพิ่มมากขึ้น อีกซักครึ่ง ชม. ก็ยังดี

หลังจากนี้ก็รอ 

วันที่เขาเข้าโรงเรียน

มิ.ย.59

ปีนี้มีแต่ความเปลี่ยนแปลง

และเราจะไปในทางที่ดี

เวลาจะพิสูจน์ทุกอย่าง

เขียนติดๆ กัน แสดงว่ามันงานเข้า 555
ครับ ก็ตามนั้นแหละ แต่เรื่องเกิดนานละ
เพิ่งจะได้ฤกษ์เขียน

ปีนี้ดวงดี มีหลายเรื่องเข้ามารุมเร้ามาก
มีทั้งคนเกลียด รุมด่า สาปแช่ง เราไปเกลียดเขา เบื่อขี้หน้า ฯลฯ
จากวงรอบ วงนอก ใกล้ ไกล ต่างๆ มั่ง
เป็นเรื่องที่ ร้ายบ้าง แรงบ้าง ไอ้ที่เบาๆ ก็มีนะ
แต่ปีนี้ (ชง) หนัก 55

หนักจริง แบบว่าถ้า
........... . . .. .

ย้อนไปซัก 10 ปีก่อน นี่คงเผาแม่งวอด
ทุกๆ เรื่องนั่นล่ะ แล้วก็เดินจากไป
แต่นี่ 2556 มีลูกชายคนนึง

กำลังนั่งมองเราอยู่
ผมทำได้ และต้องทำให้ได้ เพียงแค่

อดทน

ต่อทุกสิ่งครับ ด้วยการใช้คำว่า
เวลา จะพิสูจน์ ทุกอย่าง
ว่าเราเป็นอย่างไร

จริงๆ นะ
ถึงจะนานหน่อยแต่ก็ ชัวร์แน่
เอาไว้สอนลูกด้วย เท่านั้นล่ะ

มิ.ย. 59
ห้าวิธีฝึกลูกให้มีความยับยั้งชั่งใจ
http://www.manager.co.th/Family/ViewNews.aspx?NewsID=9550000126821

ทุกอย่างขึ้นอยู่ที่เรา

เสาร์อาทิตย์ผ่านไป กับการเลี้ยงลูก
เพราะครัว #ขนมหวานบ้านคุณหญิง เปิด (จะใส่ # ทำไม)
เลยต้องพาลูกไปแตะขอบฟ้าสองวัน
เช้ามืดแอบไปวิ่ง 14 กม. กลับมาพาลูกไปข้างนอก

เราไปเสถียรธรรมสถาน ช่วงสิบโมงนิดๆ ของวันเสาร์
อยู่ที่นั่นราวสองชั่วโมงกว่า คนมากมาย มารู้อีกวัน
หลังจากขับรถผ่านว่า - ครบ 30 ปีเสถียรธรรมถาน

อ่อ..
ถึงว่าคนเยอะ มีทั้งทีวี สื่อมวลชน คนชุดขาว ฯลฯ
ลูกเด็กเล็กแดง อยู่กันเต็มลาน
เราบอกลูกว่า
...วันนี้คนเยอะ เสียงจะดังกว่าปกติที่เราเคยมากันนะ (ลูกพยักหน้า)
...มันจะวุ่นวายหน่อย - แต่ถ้าเราเงียบ และอยู่เฉยๆ ซะ
เสียงและความวุ่นวาย ก็จะหายไป 2 คน น่าจะดีกว่าเนอะ
(ลูกพยักหน้าอีกที) แล้วก็เดินเก็บใบไม้ ดอกไม้ โยนลงน้ำเล่นพลาง
ปากก็งับข้าวไปพลาง จนเกลี้ยง

ตาเรานั่งดู หูก็นั่งฟังเสียงพิธีกร กล่าว (อะไรซักอย่าง)
เกี่ยวกับการบริจาคเงิน (เข้าที่ไหนไม่รู้ล่ะ มัวแต่ดูลูก)
หลังจากจบในแต่ละลำดับผู้บริจาก คนในลานแสดงธรรมทั้งหมดนั้นก็...

สาาาาาาาา
ทุ.....

(เหมือนธรรมกายว่ะ)
 นี่เรานึกในใจ
แต่คงไม่หรอกมั้ง
(ระหว่างนั้นลูกก็เดินเล่น)

27 ล้านค่ะ

สาาาาาาา
ทุ....

...

ได้ฟังจนมาถึงสามสี่คนสุดท้ายก็จบพิธีการ
หลักล้านทั้งนั้น...

โอเค..ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง
แต่จะเป็นอะไรก็ช่างเถอะ นั่นอยู่ที่เขา ส่วนเรื่องของเรามีแค่
ข้าวลูกหมดกล่องแล้ว วันนี้อากาศดี ฝนตกก่อนหน้าเรามา
ต้นไม้ใบหญ้า บนบก ในน้ำ สดชื่น สดใส

เราบอกลูกว่า ได้เวลากลับแล้ว เดี๋ยวเราคงต้องไปอาบน้ำ นอนกันละ
ลูกพยักหน้า วางใบไม้ ดอกไม้ในมือ แล้วก็วิ่งนำหน้า
สองคนพ่อลูกเดินออกจากที่นั่นเงียบๆ

ขึ้นรถของเรา สีส้มคันเดิม
คุยกันเรื่องปลาดุกตัวเดิมตลอดทาง
จนกลับถึงบ้านแล้วลูกก็หลับไป

มิ.ย.59

ผมแค่รู้สึกนะว่ามันคล้าย
แต่ว่า ใช่หรือเปล่า ไม่ได้สนใจมากเท่ากับ
ต้นไม้ ใบไม้ น้ำ ปลา ต่างๆ ในนั้น
ที่ลูกชอบ

คนป่วยกับใจของเรา

ผมชอบบทความนี้นะ มันตรงใจดี
หลายปีก่อนหน้า ไม่เคยคิดแบบนี้ได้ แต่พอลูกเกิดมา
ลืมตาดูโลก จนสองขวบกว่า เขาสอนอะไรเราหลายอย่าง
เรื่อง โทสะ โมหะ อัตตา ฯลฯ

กราบนมัสการหลวงพ่อ เลี่ยม ไว้ตรงนี้
ผมรู้สึกศรัทธา
https://www.facebook.com/182989118504002/photos/a.182994541836793.46489.182989118504002/775903675879207/?type=3&theater

คนป่วย

ถ้าเรามองในแง่การสัมผัสกับสังคมที่เรากระทบ เราไม่พอใจสิ่งที่มากระทบนั้นก็เป็นอารมณ์ของโลกธรรมอันสืบเนื่องมาจากภัยของบุคคลอื่น

ความทุกข์ของบุคคลอื่นเขาไม่พอใจกับเรา เขาแสดงอารมณ์โกรธเกลียดกล่าวในทางให้เราเกิดความรู้สึกหดหู่ สาปแช่ง ดูถูกดูหมิ่นเราก็ควรที่จะหยุดตั้งสติให้ได้

การตั้งสตินั้นก็ไม่ได้มองที่อื่น มองที่มีการได้สัมผัสอันนี้เกิดจากอะไร เกิดจากความไม่สบายของบุคคลที่เรามีส่วนเกี่ยวข้อง มีส่วนผูกพัน มีส่วนสัมผัส

เขาไม่สบายเขาก็ระบายความทุกข์ออกมาในรูปแบบของการกระทำ เช่น กิริยามารยาท ภาษา สืบทอดในส่วนหนึ่งของภาษาคำพูดมันเป็นลักษณะของความไม่สบายของคน ๆนั้น

ถ้าเราไปเกี่ยวข้องกับคนไม่สบาย เราก็ยิ่งกลายเป็นคนโง่เขลาไปอีก เหมือนกับพยาบาลที่ดุด่าคนป่วยที่มีความทุกข์ไม่สบาย แทนที่คนป่วยจะสบาย ยิ่งทำให้คนป่วยมีความไม่สบายหนักขึ้นไปอีก

เราก็ต้องมองอย่างนี้ ถ้ามองอย่างนี้เราจะเกิดอารมณ์ของความเมตตา

เมตตาเป็นธรรมค้ำจุนโลก ถ้าเกิดเมตตาขึ้นมาอารมณ์จะสบาย จิตใจก็จะมีความสงบ

จากหนังสือไม่กังวล หน้าที่ ๒๔ หลวงพ่อเลี่ยม ฐิตธมฺโม เจ้าอาวาสวัดหนองป่าพง อุบลราชธานี

เขาประทับช้างเทรล 2016

ไม่เคยคิดว่าวันนึง จะไปวิ่งอยู่ในป่า
ขึ้นเขาลงเขาอยู่ตั้ง 21 กิโลเมตรแบบนี้

เพิ่งกลับจากงานวิ่ง
KAOPRATUBCHANG COMPRESSSPORT TRAIL 2016 มา
สนุกมาก เปลี่ยนเบอร์วิ่งจาก 10 กิโลเมตร เป็น 21 กิโลเมตร
ประมาณ 3 วันก่อนแข่งจริง

เพราะคิดเสมอหลังจากไปทดสอบสนาม
ตอนเป็นเด็กแคมป์ KPTC  ว่า "วิ่งได้แน่"
เลยตัดสินใจซื้อบิบวิ่งของคนอื่นมาใช้แทนของตัวเอง
ที่ขายให้กับรุ่นน้องไป

ปล่อยตัว 6 โมงเช้า (ทรมานที่สุดคือการตื่นตี 3)
วิ่งจบเกือบ 11 โมง เพราะคนบนเขา 5-600 คนไปกระจุกอยู่
กลับบ้านแบบจบ 21 แต่ไม่เจ็บ

คิดไว้ตลอดเวลาว่า จบได้ ทำได้
ได้ทำแล้ว ที่เหลือคือ ทำต่อไปจนกว่าจะเบื่อ
แล้วค่อยขยับเป็น 32 / 50 ส่วนเรื่องวิ่ง 100 โล

เดี๋ยวว่ากันนะ