หน้าโคตรร้อน

ร้อนจริงๆ ฮะ คิดว่าหลายคนก็คงรู้สึกเหมือนกัน ไม่รู้ว่าพระอาทิตย์จะขยันอะไรกันนักหนา แดดแรงจนถึงขนาดที่ว่า อยู่ในบ้านนี่แทบจะกลายเป็นกล้วยปิ้งกันเลยทีเดียว

วันเสาร์ที่ผ่านมาไปเอาสปริงเกอร์ลูกรัก กลับมาจากร้านแถวสุทธิสารครับ ให้เขาช่วยเซ็ทช่วงหน้าสปริงให้ เปลี่ยนบูทขาไก่ ตั้งซี่ลวดใหม่ และอื่นๆ อีกนิดหน่อย

แล้วก็เอามาแว๊นซ์ :) แถวเลียบด่วนรามอินทรา - แฟชั่น - เกษตรนวมินทร์ครับ พอดีว่ามีมีตติ้งกันเล็กๆ น้อยๆ กับรุ่นพี่ ถือเป็นการวอร์มอัพก่อนลงใต้ต้นเดือนหน้าไปในตัว

กรุงเทพนี่รถเยอะชิบหายครับ ยิ่งเมื่อสองวันก่อน ไม่รู้จะไปไหนกันนัก ติดขัดตลอดทุกเส้นทาง เล่นเอาโยกกันเอวแทบเคล็ด ซัก 3 ทุ่มก็เผ่นแน่บกลับบ้าน

ธรรมดาแล้ว ขี่รถกลับบ้านนี่เย็นสบายนะครับ ลมโกรกเพลินเลยล่ะ แต่เมื่อวันก่อน เหมือนขี่ผ่านเตาตลอดทั้งทาง สามทุ่มแล้วยังร้อนไม่หาย ให้ตายเถอะ

เมษายน 2555

ร้อนแทบบ้า

วันเกิด

วันที่ 18 นี่เป็นวันคล้ายวันเกิดผมฮะ (บอกใครวะ) คือว่า ทุกคนก็จะมีวันพิเศษแบบนี้เหมือนกัน ในทุกๆ ปี ผมเองก็เช่นกันแหละ แต่ต่างกันตรงที่ว่า มากหรือน้อย เท่านั้นเอง

ผมไม่ค่อยได้ให้ความสำคัญกับวันเกิดของตัวเองมากซักเท่าไหร่ เพราะแม่งรู้สึกว่า กูแก่ขึ้นทุกปี (เซ็ง 55) แต่พอมีคนอื่นมาให้ความสำคัญกับวันเกิดของเรา ก็ต้องยินดีและขอบคุณกลับไปตามธรรมเนียมล่ะฮะ

เอาเป็นว่า ในวันเกิดครบรอบปีที่ 30 กว่าๆ (กว่าเยอะแหละ) ของผม ก็ขอให้ทุกท่าน ทุกคนที่อวยพรให้ มีความสุข ความเจริญ คิดอะไรก็ขอให้ได้อย่างนั้น คิดดี ขอให้ได้ดีนะจ๊ะห์ ใครรักผม ผมก็รักตอบ ใครไม่ชอบผม ก็ขออนุโมทนานะครับ


เมื่อเช้าพ่อโทรมาอวยพร
บอกว่า "ขอให้มีเงินมีทอง พอใช้ พอกิน นะลูก" 
เป็นคำอวยพรที่พอเพียงมาก เท่านี้ก็ชื่นใจตายแล้วครับ


เมษายน 2555

เป็นปีแรก ที่ไม่ได้ของขวัญซักอย่างจากใคร หรือเราเริ่มแก่แล้ววะ
วันเกิดมันก็เลยเริ่มลดลำดับความสำคัญลงไป ถ้าใครได้อ่าน ก็ไม่ต้องซื้ออะไรมาให้ย้อนหลังแล้วนะครับ ปีนี้ไม่ทันละ เอาไว้ปีหน้าละกัน 555

สงกรานต์ 55

สงกรานต์ปีนี้ ลงใต้ครับ ถึงไม่ได้ไปจนสุดกู่แต่ก็ได้กลิ่นไอของทะเลกลับมาบ้าง ชะอำ-หัวหิน โดดงานไปตั้งแต่วันที่ 12 เมษายน แบบหายใจทิ้งไปวันๆ หลังจากทำงานมาทั้งปี

ทะเลเป็นอีกที่หนึ่งที่ไม่เคยคิดจะไป แต่พักหลังนี่รู้สึกว่าจะกลมกลืนได้พอประมาณ เริ่มเห็นทะเลสวยขึ้นบ้างแล้ว (แต่แม่งก็ยังร้อนเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน)

หัวหินเป็นประเทศของฝรั่งครับ เราคนไทยเป็นนักท่องเที่ยว ไปทางไหนก็มีแต่ฝรั่งตัวแดงๆ ผมทองหน้าเป็นกระเต็มไปหมด ปีนี้ประเทศไทยเจอซึนามิเข้ามาทักทาย ก่อนที่เราจะไปลงไปแค่ 3 วัน เป็นแค่การกระแอมจากทางอินโดนีเซีย แต่ก็มีหางเลขมาออกที่ ภูเก็ต หาดใหญ่ บ้างเล็กน้อย

ได้ไปนอน Service Apartment น่ารักๆ แห่งหนึ่งแถวเพลินวาน ที่คนดูแลยิ้มต้อนรับเป็นอย่างดี มันก็ยิ่งทำให้การหายใจทิ้งเป็นไปอย่างมีความสุขครับ แถมยังได้ตระเวนกิน ตระเวนเดิน (ขาแทบลาก) ในที่ๆ ไม่เคยได้ไป มันเหมือนปลดล๊อคหลายเรื่องที่เกิดขึ้นมาก่อนหน้า

ให้ได้คลายลง

ฝันที่ดีผ่านไปแล้ว ขอบคุณหัวหินจริงๆ

กลับมาสู่วันทำงานเดิมๆ
แม่งร้อนเหมื๊อนเดิมสาดดดดด

เมษายน 2555

Have Chance

หลายวันก่อนได้คุยกับพ่อ เกี่ยวกับสุขภาพของแม่ ไม่ว่าจะเป็นที่ขา หรือ หัวใจ ในรอบอายุ 60 ปีกว่าๆ ว่าด้วยเรื่องของต้นขาอันไม่ปรกติ ซึ่งทั้งหมอและทั้งพ่อ (รวมตัวเราด้วย) ต่างตั้งข้อสงสัยเกี่ยวกับระบบการไหลเวียนของเลือด ไว้คร่าวๆ ว่า มันคงเดินไป-กลับระหว่างหัวใจไม่ค่อยสะดวก เหมือนต่อสายยางเข้าก๊อกน้ำ แล้วบีบกลางสาย ทำให้น้ำที่ผ่านมือไปไม่เต็มที่ หมอคงอาจจะกลัวว่า วันดีคืนดี ขั้วสายยางมันอาจจะหลุดออกจากก๊อกฉับพลัน ก็เป็นไปได้ เพราะเหตุจากที่แม่เคยเข้ารับการบำบัดทางเคมีที่ต้นขาซ้ายเมื่อหลายปีก่อน ทำให้ท่อน้ำเลี้ยงต่างๆ ของต้นขาลีบลงมากกว่าของเดิม คุณหมอแสนใจดีที่พ่อเอ่ยถึง ก็ทำเรื่องให้แม่เข้ารับการสแกนและตรวจเช็คทุกระบบที่มันเกี่ยวข้องกัน ตามข้อสงสัยเท่าที่มีในมือ ได้คุยกับพ่อก็เลยฝากบอกไปถึงแม่ด้วยเลยว่า...

"แม่ได้รับโอกาสอันดี ในการที่จะได้ตรวจสิ่งที่ผิดปรกติต่างๆ ในร่างกายอย่างมากมาย และสะดวกสบายเกินกว่าที่คนไข้อีกหลายร้อยคนพึงจะได้รับ ก็นับว่าเป็น โอกาสอันดี ที่ควรจะใช้มันให้คุ้มครับ"

... เพราะเรานึกภาพไม่ออกเลยว่า ถ้าแม่และพ่อเป็นบุคคลธรรมดา ตาสี ยายสา จะได้รับโอกาสในชีวิตที่ดีแบบนี้มั้ย คงต้องขอบคุณ ความเป็นพ่อ ที่ทำให้แม่ได้สิ่งที่พิเศษ มากกว่าใครๆ และขอบคุณโอกาสที่ดี ที่คุณหมอมอบให้ด้วย  

คนเรามีสองอย่างครับ

1. ได้รับโอกาส
2. ได้ให้โอกาส

หวังเป็นอย่างยิ่งว่า แม่ผมคงจะใช้ข้อที่ 1 อย่างคุ้มค่ามากที่สุด แต่ผลที่ได้รับหลังจากนั้น จะหาย หรือ ไม่หาย คงไม่สำคัญ เพราะเราได้ใช้โอกาสที่มีอย่างเต็มที่แล้ว

เท่านั้นก็น่าจะพอใจ

เมษายน 2555

ปล. ผมกลัวอย่างเดียวก็คือ แม่จะเบื่อคำว่า โรงพยาบาลนะสิ เพราะถ้านับวันแรกที่ป่วย
จนถึงวันนี้ แล้วเอาไปแลกกับตำแหน่งในโรงพยายาลได้ ซักที่นึง แม่คงได้เป็น ผู้อำนวยการไปนานแล้วล่ะ เพราะเหลืออย่างเดียวที่แม่ทำไม่ได้ก็คือ ผ่าตัดตัวเองครับ 555

midnight riders

แวะจอดถ่ายรูปสปริงเกอร์ ในอุโมงค์ลอดใต้ถนนพระรามเก้าตัดใหม่เมื่อคืนวานนี้ ทำให้ได้รู้อย่างนึงว่า การจอดรถในอุโมงค์ของบ้านเรานั้น แม่งมีแววจะโดนรถคาบเอาไปแดกอย่างสูงครับ เพราะแต่ละคันเหมือกำลังแข่งจิมคาน่าอยู่ (ทั้งๆ ที่มันมีแค่สองเลนเองนะเฟ้ย)

ขนาดกูขี่ 1340 cc ยังบิดแค่ 80 ก็จะแย่แล้ว
คันอื่นๆ มัน cc เท่าไหร่กันว๊ะ เห็นไฟแล่บแปร้บๆ ออกตูดกันเป็นแถว -"-
ไม่สนใจคนข้างทางอย่างกุมั่งเล้ยสาดดด
กลัวนะเว้ย

เมษา 55

เลิกๆ ไม่จอดแล้วอุโมงค์นี้
...รอบหน้าอุโมงค์ข้างราบ 11 ดีกว่า ยาวดี