5.4.55

Have Chance

หลายวันก่อนได้คุยกับพ่อ เกี่ยวกับสุขภาพของแม่ ไม่ว่าจะเป็นที่ขา หรือ หัวใจ ในรอบอายุ 60 ปีกว่าๆ ว่าด้วยเรื่องของต้นขาอันไม่ปรกติ ซึ่งทั้งหมอและทั้งพ่อ (รวมตัวเราด้วย) ต่างตั้งข้อสงสัยเกี่ยวกับระบบการไหลเวียนของเลือด ไว้คร่าวๆ ว่า มันคงเดินไป-กลับระหว่างหัวใจไม่ค่อยสะดวก เหมือนต่อสายยางเข้าก๊อกน้ำ แล้วบีบกลางสาย ทำให้น้ำที่ผ่านมือไปไม่เต็มที่ หมอคงอาจจะกลัวว่า วันดีคืนดี ขั้วสายยางมันอาจจะหลุดออกจากก๊อกฉับพลัน ก็เป็นไปได้ เพราะเหตุจากที่แม่เคยเข้ารับการบำบัดทางเคมีที่ต้นขาซ้ายเมื่อหลายปีก่อน ทำให้ท่อน้ำเลี้ยงต่างๆ ของต้นขาลีบลงมากกว่าของเดิม คุณหมอแสนใจดีที่พ่อเอ่ยถึง ก็ทำเรื่องให้แม่เข้ารับการสแกนและตรวจเช็คทุกระบบที่มันเกี่ยวข้องกัน ตามข้อสงสัยเท่าที่มีในมือ ได้คุยกับพ่อก็เลยฝากบอกไปถึงแม่ด้วยเลยว่า...
"แม่ได้รับโอกาสอันดี ในการที่จะได้ตรวจสิ่งที่ผิดปรกติต่างๆ ในร่างกายอย่างมากมาย และสะดวกสบายเกินกว่าที่คนไข้อีกหลายร้อยคนพึงจะได้รับ ก็นับว่าเป็น โอกาสอันดี ที่ควรจะใช้มันให้คุ้มครับ"
... เพราะเรานึกภาพไม่ออกเลยว่า ถ้าแม่และพ่อเป็นบุคคลธรรมดา ตาสี ยายสา จะได้รับโอกาสในชีวิตที่ดีแบบนี้มั้ย คงต้องขอบคุณ ความเป็นพ่อ ที่ทำให้แม่ได้สิ่งที่พิเศษ มากกว่าใครๆ และขอบคุณโอกาสที่ดี ที่คุณหมอมอบให้ด้วย  

คนเรามีสองอย่างครับ

1. ได้รับโอกาส
2. ได้ให้โอกาส

หวังเป็นอย่างยิ่งว่า แม่ผมคงจะใช้ข้อที่ 1 อย่างคุ้มค่ามากที่สุด แต่ผลที่ได้รับหลังจากนั้น จะหาย หรือ ไม่หาย คงไม่สำคัญ เพราะเราได้ใช้โอกาสที่มีอย่างเต็มที่แล้ว

เท่านั้นก็น่าจะพอใจ

เมษายน 2555

ปล. ผมกลัวอย่างเดียวก็คือ แม่จะเบื่อคำว่า โรงพยาบาลนะสิ เพราะถ้านับวันแรกที่ป่วย
จนถึงวันนี้ แล้วเอาไปแลกกับตำแหน่งในโรงพยายาลได้ ซักที่นึง แม่คงได้เป็น ผู้อำนวยการไปนานแล้วล่ะ เพราะเหลืออย่างเดียวที่แม่ทำไม่ได้ก็คือ ผ่าตัดตัวเองครับ 555

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น