โลกสวย ด้วยละครน้ำเน่า

ผ่านทางนี้กลับบ้านทุกวัน ตั้งแต่ท้องนายังเป็นโคลน เริ่มทุบด้วยรถไถ เดินเรียงแถวเพื่อหว่านเมล็ด เพาะต้นกล้าให้แข็งแรง คอยใส่ปุ๋ย พ่นยากันแมลง ถึงวันนี้มันเตรียมตัวให้ผลผลิตเพื่อแลกกับเหงื่อที่เสียไปแล้ว แต่อาจจะยากหน่อยนะ

เพราะที่เท่าแมวดิ้นตาย ปะทะ ไวท์ไลน์ ของใครบางคนจากทั้งสองฝั่ง

กำลังจะทำให้คนตัวเล็กๆ หลังผืนนาแถบนี้น้ำตาร่วงกันเป็นแถว

เรากินข้าวสำเร็จรูป คงไม่นึกถึงความเหนื่อย แบบนี้แน่ๆ ทำนามันเหนื่อยสายตัวแทบขาดเชียวนะ...ยายเคยบอกไว้ พูดซะจนแม่ผมปฏิญานตนไว้ตั้งแต่สมัยสาวๆ ว่า "จะไม่ทำนาเป็นอันขาด ไม่ใช่รังเกียจ แต่กลัวความเหนื่อยก็แค่นั้นเอง แม่ถึงได้มาเป็นครูจนเกษียณ"

ละครฉากใหญ่กำลังฉายอยู่ สองฝั่งกำลังสร้างเรื่องกันอย่างสนุกสนาน ใครถูก ใครผิด ก็เห็นกันอยู่ บางทีคนเราน่ะแปลก เรื่องดีมีไม่ยอมทำ ที่เรื่องระยำแม่งทำกันเรื่อย เสร็จแล้วก็มานั่งถกเถียงกันว่า ... มึงยิงกูทำไม? ...

โลกสวย, โหนเจ้า, คลั่งสถาบัน, เอาชาวนาเป็นตัวประกัน, ผิดแต่ทำให้ถูก, ฯลฯ มันเป็นตลกร้ายของ พ.ศ. นี้ไปแล้วน่ะ 

ที่น่ากลัวก็คือ ตัวละครที่กำลังเล่นกันอยู่ ประเดี๋ยวก็ตายห่าลงโลงกันหมดครับ เอาเวรอะไรไปไม่ได้ซักบาท น้ำหยดเดียวตอนเขารดมือ แม่งก็ถือเข้าเตาไม่ได้ ... กรรมที่เหลือก็ตกเป็นของลูกหลานนี่ล่ะ

ระยำชิบ

ก.พ.2557

ปล. โลกสวยๆ ของผมมีนะ แต่หลายคนเข้าไม่ถึงหรอก