สิ่งที่อยู่ตรงหน้า

เข้าเดือนใหม่แล้วครับ วันนี้เป็นวันหยุดชดเชยสำหรับผู้ใช้แรงงานทั้งหลาย ไม่รวมทั้งผมซึ่งถูกกำหนดตามกฎหมายให้เป็น บุคคลากรทางการศึกษา (แล้วมันไม่ได้ใช้แรงงานหรือไงวะ) ซึ่งก็อดหยุดไปตามระเบียบ เดือนเมษาที่ผ่านมา ไข้กินไปซะ 2 อาทิตย์ ถือว่าโคตรจะขาดทุน เพราะโดนโรคซึมแต่ไม่เศร้าเข้าเล่นงาน หวังว่าเดือนใหม่คงไม่มีโรคแบบที่ว่าตามมาหลอกหลอน

แต่ก็ยังคงปวดหลังเนืองๆ เป็นระยะ ไม่รู้ใครขี่คออยู่หรือเปล่า (ก็ว่าไปนั่น)

ยังคงนั่งคิดถึงรถมอเตอร์ไซค์อยู่ทุกวัน ว่าเมื่อไหร่ (วะ) ถึงจะได้ซื้อมันอีกซักที อยากขี่รถจะแย่แล้ว ลำพังการขับรถเก๋งมันก็สบายอยู่หรอกครับ แต่สำหรับชีวิตคนที่ไม่ค่อยเอาอะไรเช่นผม การขี่มอเตอร์ไซค์ชายเดี่ยว นั่นเป็นสิ่งที่พึงปรารถนาที่สุดแล้ว

ยังคงนั่งคิดถึงกล้อง DSLR ตัวใหม่อยู่อีกเช่นกัน ถึงตอนนี้ก็ยังไม่แน่ใจว่าการขายเลนส์กับกล้องเก่าทิ้งไป แล้วได้ทองมาเส้นนึง มันจะคุ้มกับการที่ต้องเหงามือเพราะไม่ได้ลั่นชัตเตอร์บ้างหรือเปล่า คำตอบคือเหงาแหละ แต่ก็ทำใจได้ ไว้มีเงินอีกรอบค่อยว่ากัน

ณ ปัจจุบันก็เอามันแค่ใกล้ๆ กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเสียก่อน
แค่ระยะสายตามองเห็น รถไม่มีขี่ ก็ขับเก๋งไปพลางๆ (แอร์เย็นมันก็สบายดีนี่)
กล้องไม่มีกด ก็ใช้มือถือไปก่อน (ถึงจะเบลอบ้าง แต่ก็ยังบันทึกสิ่งที่เราคิดไว้ได้)

ถึงภาพมันจะยังไม่คมชัด จมูกยังคงไม่ได้กลิ่นของความโล่ง
แต่ได้นั่งฝันไปวันๆ โดยหวังบ้างบางคราวเมื่อมีโอกาส
มันก็เพลินดีเหมือนกันล่ะวะ

เดี๋ยวถึงเวลา มันก็มาเอง

พฤษภา 54