กลับบ้านแปดริ้วไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว แว่บแรกที่จอด KSR หน้าบ้านก็ยังคิดอยู่ว่า เราจะอธิบายให้แม่เข้าใจได้ดีขนาดไหน ในเรื่องราวที่มันเพิ่งเกิดขึ้นในชีวิต ยังกังวลอยู่บ้าง ในบางอย่างที่เกี่ยวกับ "ความเข้าใจ" ของแม่ที่จะมีให้เรา (ซักเพียงใด)
คำถามแรกที่แม่ถาม "เป็นอย่างไรบ้าง" เหมือนการโยนผ้าเย็นมาให้เพื่อดับความร้อนที่สุมอยู่ในหัว ให้มันบรรเทาลง...หลังจากบทสนทนาอันยาวนานกับแม่สิ้นสุด เหมือนโลกทั้งใบที่วางไว้บนหัวและไม่เคยมองเห็น มันลงมาวางอยู่ข้างๆ ให้เราได้นั่งมองอย่างพินิจ อย่างค่อยเป็นค่อยไป สิ่งที่แม่เอ่ยปากบอกวันนั้นมีมากมายหลายอย่าง ผมจับใจในประโยคเพียงสั้นๆ คือ...ไม่เป็นไร เริ่มใหม่และตั้งใจให้ดีๆ นะ ... เท่านี้ก็พอสำหรับคนเช่นผม
หลังจากนั้นก็ออกจากบ้านไปหาเพื่อนและนั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยตามประสา...
แค่ได้รู้สึกว่า โล่ง ที่ได้คุยทุกอย่างกับแม่ ทุกอย่างจริงๆ อย่างที่เรารู้สึก
ต่อไปมันจะเป็นยังไงนั่นไม่รู้ แต่สบายใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
... เท่านี้ก็พอสำหรับคนเช่นผม
สำหรับคนอื่น ได้รับมาเท่าไหร่ผมไม่รู้
แต่สำหรับแม่ผม ได้เท่านี้ก็สบายใจอย่างที่อยากเป็น
แล้วก็เริ่มใหม่ และตั้งใจ เหมือนที่แม่บอก
พฤษภา
54
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น