เรื่องความตายนี่ แน่นอนมากครับ ยังไงซะสุดท้ายแล้ว ไม่ว่าจะหลบลี้หนีหน้ากันอย่างไร ก็ต้องเจอทุกคน เมื่อวานไปงานเผาศพเพื่อนรุ่นพี่ ที่ จ.นครสวรรค์ มาครับ ส่งกันถึงวาระสุดท้ายก่อนจากกันตลอดไป ถึงจะไม่ใช่เพื่อนที่สนิท แต่การขี่รถในกลุ่มเดียวกัน
มันก็ทำให้ช่องว่าง ความห่างนั้นลดลงไปได้มากโข
วันที่เรามีชิวิตอยู่ ไม่สำคัญว่า มีมากเท่าไหร่ มีอะไรไว้เท่าไหร่
แต่สำคัญที่ว่า ทำอะไรไว้ ยังไง มากกว่าครับ
อยู่ให้เป็นที่จดจำ จากแล้วทำให้เขาไม่ลืมเรา
นี่สิประเด็นสำคัญของการอยู่แบบมีชีวิต
ช่วงเช้า จอดรถเพื่อนแถวหนองจอก
ควักเงินให้เด็กเก็บขยะนั่นไป 10 บาท
มันไม่ได้มากจนทำให้เขาพยุงตัวอยู่ได้ตลอดไปหรอก
แต่ก็ทำให้รอยยิ้ม บนหน้าแห้งๆ เกรอะกรังของไอ้หนูคนนั้น
ส่งคืนกลับมาที่เราทันทีที่เหรียญสิบอยู่ในมือ
ตอนเดินหันหลังกลับไปหายาย
ไม่รู้มันพูดอะไรกับยายนะ เห็นทำปากมุบมิบๆ
แต่ผมเห็นรอยยิ้มของเขา เดินห่างไปไกลๆ จนลับตา...
เท่านี้พอเลย :)
สิงหา 55
เงิน 10 บาท ของผม มีค่าเท่ากับรอยยิ้มของไอ้หนูนั่นแหละ :)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น