ไปอ่างทองมาครับ แต่แวะหลงที่ลพบุรีเสียพักใหญ่ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันถึงได้เชื่อพิกัด GPS ผิดๆ ที่มีนักท่องเว็บบางคนโพสต์เอาไว้ แต่เอาหน่ะ หลงไปแล้วแต่ก็ยังมาถึงวัดม่วง วิเศษชัยชาญจนได้...
พกเลนส์ไปสามตัวเหมือนเดิม งัดเข้างัดออกๆ อยู่อย่างนั้นตลอดทริป ลำบากดีแต่ก็สนุกที่ได้มีสมาธิ หยุดฟังลมหายใจไปพร้อมกับหมุนเลนส์ในมือ ไม่ได้ดีกว่าเลนส์ออโต้ซักเท่าไหร่ เพียงแต่ว่ามันลดเวลารีบเร่งของเราให้ช้าและเนิ่บลง อย่างน้อยก็หนึ่งช่วงเวลาที่มือเราหาโฟกัสจากเลนส์
สามวันหยุดมีแต่เรื่องมากมาย ที่ทำให้คนใกล้ตัวได้กังวล ในขณะที่เราได้เพียงอธิบายสั้นๆ ว่า ไม่มีอะไร...
คนที่ไม่มีสีตรงกลางอย่างเรา จะอธิบายความหมายของคำว่า ไม่มีอะไร ให้ใครฟัง คงไม่มีคนเข้าใจ ว่าการไม่มีสีเทาของเรามันเป็นแบบไหน แค่เราคิดว่าขาวมันก็คือขาวโล่ง เมื่อดำก็ขอความกรุณาอย่าหาอะไรมาเจือ เพื่อให้มันจางลง..
แต่ทุกอย่างรอบๆ ขาวและดำของเรานั้น ไม่มีอะไรแฝงแม้เพียงซักนิด
ทุกครั้งที่ใช้มือหมุนเลนส์ หลายอย่างรอบตัวเราหยุดเคลื่อนไหว สมองไม่ได้คิดอะไรนอกจากวางขอบตากับช่องมองของกล้องเท่านั้น หลังจากเสียงลั่นชัตเตอร์ลั่นไปแล้ว ทุกอย่างก็จบ ผิดกับออโต้ฟกัสที่หลายคนใช้ คือยกเมื่อไหร่ก็ไม่ต้องคำนึง แค่ฟังเพียงเสียงเท่านั้น กดเมื่อไหร่ก็ชัด (เว้นแต่ว่าโฟกัสผิดจุด)
จะเลือกให้เลนส์มันกำหนดความชัดเจนให้กับเรา เหมือนกับคนทั่วไป
หรือเลือกที่จะหยุดหายใจ แล้วหมุนเลนส์ กำหนดทุกอย่างด้วยตัวเราเอง
คงต้องคิดกันอีก ว่า สีเทา สีอะไรถึงจะพอดี
หรือจะกลับเป็นขาว-ดำ ของเราอย่างเดิม
ธค. 53
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น