หน้าหนาวเพิ่งจะเริ่มเข้ามาทักทายเมื่อเดือนตุลาคมเป็นต้นมา
แต่เรากลับได้บอกลาบุคลลอันเป็นที่รักและเคารพในครอบครัวไปแล้วถึง 2 ท่าน
22 ตค. 53 ตาของผมจากไปในวัย 80 ปี ด้วยอาการหัวใจวายเฉียบพลัน
ผมยืนมองร่างไร้ลมหายใจของชายแก่คนหนึ่ง ซึ่งต่อจากนี้คงไม่มีอีกแล้ว
ร่างที่ผอมเกร็งนอนอยู่บนเตียงยาวอย่างสงบนิ่ง
ข้างกายมีชุดนายทหารเรือ ยศนาวาอากาศเอกวางขนาบอยู่
วางยศ ปลดกระบี่ อย่างไม่มีวันกลับ...
ล่าสุด บ่ายวันที่ 10 พย. 53 ลุงผมก็ตามไปติดๆ มะเร็งตับที่ได้รับข้อมูลจากคุณหมอ
ว่าภายในไม่เกินปีนี้แหละ คงต้องเตรียมทำใจอะไรกันไว้บ้าง แล้วก็เป็นจริง...
สิ่งที่เหลือทิ้งไว้เป็นแค่เพียงร่างอันผอมบาง ผมสีดอกเลา
อดีตที่ยังคงหมุนวนอยู่ในหัวสมอง เมื่อผมจุดธูปและมองผ่านร่างของลุงไปอย่างช้าๆ
มือที่เคยจับเคียวเกี่ยวข้าว มาวันนี้ แม้น้ำเพียงหนึ่งหยดที่รดมือก็กำเอาไว้ไม่ได้...
ยืนอยู่ในมุมหนึ่งที่เห็นทุกคนเดินผ่านไปข้างหน้า ในขณะที่กำลังเอาลุงบรรจุลงโลง
บรรยากาศเต็มไปด้วยความอาลัยรัก รอยยิ้มที่เคยมีเมื่อวันวาน มาวันนี้กลายเป็นคราบน้ำตา
จากการที่ได้เห็นคนที่รักจากลาไป
เราปลีกตัวกลับพร้อมกับขับรถมุ่งหน้ากลับเข้ากรุงเทพ
พ่อกับแม่ต้องไปบ้านเลี้ยงหลาน
น้องชายอีกคนยืนคุยกันได้สามคำก็ต้องปลีกตัวกลับระยอง
เพราะลูกยังเล็ก ฯ
ส่วนคนอื่นๆ นั้นวุ่นวายอยู่กับพิธีศพต่อไป
คงไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะมานั่งคิดอะไรแบบเราๆ
ถนนเส้นลาดกระบัง-อ่อนนุช วานนี้ไกลชิบหาย...
ไกลซะจนได้คิดว่า อ่อ นี่หรือ คือ ชีวิต
ที่เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา..
คงจวนได้เวลาแล้วกระมัง ที่ชีวิตเราก็คงต้องเดินตามอย่างชีวิตคนอื่น
เหมือนเป็นวัฎจักรอย่างที่มันเกิดขึ้นกับทุกคนอย่างเป็นระบบ
เกิดและเติบโต มีครอบครัว แก่...เจ็บ และตายไปในที่สุด
หดหู่เสมอเมื่อได้เจอเรื่องราวอะไรแบบนี้ ทั้งๆ ที่รู้ว่านี่ก็คือสัจธรรม ที่เราทุกคนพึงต้องเจอ
แต่เมื่อยังไม่ถึงเวลานั้นจริงๆ ... ชีวิตมันก็ต้องเดินต่อไป ตามทางของแต่ละคน
พย.53
ด้วยความเคารพ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น