อยู่บ้านลาดกระบังมาได้นับเดือนแล้ว การดำเนินชีวิตเริ่มเป็นปรกติเหมือนตอนอยู่หอที่พัฒนาการ รู้จักกับเส้นทางมากขึ้น ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่จะไปไหนทีนึงก็ต้องนั่งนึกว่า ถนนเส้นนี้มันไปโผล่ตรงไหนวะ แต่ ณ ตอนนี้ไปได้ไม่ยาก
อีกเดือนนึงก็จะพ้นปี 2553 มีเรื่องที่ต้องคิดให้รอบคอบอยู่สองสามเรื่อง สำคัญเลยก็เรื่องการวางทางเดินด้วยตัวเอง หลังจากนอนกระดิกตีนอยู่เสียนานจนพาลเป็นคนเอาเปรียบคนอื่นมาเสียเยอะ ถึงคราวนี้คงต้องร่างแผนการเดินทางกันใหม่อีกรอบ หลักๆ แล้วก็คือเรื่อง บ้าน เป็นเรื่องสำคัญ รองลงมาคงเป็นเรื่องส่วนตัว ซึ่งก็สำคัญไม่แพ้กัน ลืมไปเลยว่าเรายังมีหนี้อีก แต่ช่างมันเถอะ อยู่กับมันจนมานาน สนิทกันเหมือนเเพื่อนบ้านไปเสียแล้ว ยังไงซะก็ต้องนึกถึง กูไม่ลืมมึงหรอก (ก็แน่ล่ะ)
ปีหน้าคงมีงานใหญ่ๆ ให้ได้ตัดสินใจกันอีกครั้ง
เรื่องร้อยกว่ารายการวนมาในหัว วิ่งแล้วก็หมุนๆๆๆ
คิดแล้วก็น้ำลายหยดแหมะๆๆๆ
แต่มาอีรอบนี้แปลก คือ เริ่มหัดใช้สมองคิดเรื่องสำคัญ (เป็นเหมือนกัน) แทนที่จะคิดแต่เรื่องเรื้อนๆ เหมือนเมื่อก่อน กะไว้ว่าคงไม่ต้องดีมากถึงขนาดที่คนรอบข้างต้องมาอิจฉาหรอก กะว่าแค่ทำให้เนินลูกระนาดมันน้อยมากที่สุด ไม่สะดุดเหมือนที่ผ่านมาก็ท่าจะดี แปลนเรื่องบ้านใหม่ยังคงวิ่งวนอยู่ในหัวสมอง หลังจากมีลู่ทางที่จะขยับขยายได้ในอนาคต แล้วเรื่องอื่นๆ คงเดินตามมา
ในข้อแม้ที่ว่า รอ ... รอ รอ แล้วก็ รอ
ดูนานไปซักนิดสำหรับคนใจร้อนอย่างเรา แต่ก็เอาน่ะ เดี๋ยวมันก็มาถึงเอง
เริ่มคิดไว้ก่อน ที่เหลือก็...รอ
ก็น่าจะพอ (ใจได้ในระดับนึง)
พย.53
เงินมี HD ก็มา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น