เปเล่ เป็นชื่อที่ผมตั้งให้ลูกหมาพันธุ์ทาง(ไหนวะ) ระหว่างนังน้ำตาล ซึ่งเป็นแม่หมาพันธุ์บางแก้วผสมไทย กับพ่อพันธุ์ไทย (ตัวไหนวะ) ในละแวกซอยรามอินทรา 65 แยก 4 ของบ้านหญิงครับ มันลืมตาขึ้นมาดูโลกเมื่อวันที่ 1 กรกฎาคม 2553 พร้อมๆ กับพี่น้องของมันอีก 6 ตัว เปเล่เป็นตัวผู้ครับ และจากการเดา มันก็น่าจะเป็นตัวสุดท้องที่มุดออกจากท้องแม่ตามหลังพี่ๆ ของมันทั้ง 6 ตัว ที่เดาแบบนั้นก็เพราะว่า
ในบรรดาลูกทั้ง 7 ตัวของน้ำตาลแฟมิลี่ ก็มีไอ้เปเล่นี่ล่ะครับที่ตัวเล็กกว่าชาวบ้านเขา เพราะตอนเด็กๆ คลานไปกินนมไม่ทันพี่ๆ โตขึ้นมาอีกหน่อยก็ดันทะลึ่งเดินไปกินนมช้ากว่าชาวบ้านเขา กว่าจะไปถึงก็แทบหมดเต้าแล้ว ทำให้เปเล่โตขึ้นมากับไซส์ที่ มินิ กว่าชาวบ้านเขา
มันเริ่มลืมตาเมื่อประมาณกลางเดือนที่ผ่านมา แล้วก็เริ่มวิ่งเมื่อปลายเดือนที่ผ่านมาเช่นกัน สิ่งพิเศษที่ทำให้เปเล่ไม่เหมือนใคร นั่นก็คือขาขวาหน้าของเปเล่ ในส่วนข้อพับช่วงปลายเท้า มันหักงอเข้าหาลำตัว (แต่เสือกงออยู่แบบนั้น) โดยที่มันไม่เหยียดตรงเหมือนตัวอื่น ทำให้เปเล่ต้องยืนโดยการใช้ 3 ขาหลังช่วยพยุง แทนที่จะเป็น 4 ขาเหมือนอย่างที่ควรจะเป็น
แรกเกิดเลย พวกมันก็นอนกันอย่างเดียวล่ะครับ (รวมทั้งเปเล่) วันๆ ไม่ได้ทำอะไรนอกจากหลับ ตื่นมาแล้วก็แหกปากร้องหานมแม่ แต่พอมันเริ่มลืมตาและเดินได้ เปเล่ก็มีสิ่งพิเศษแตกต่างจากคนอื่นอย่างเห็นได้ชัด คือเอาหน้าอกเดินแทนขาหน้าข้างที่งอ
เริ่มเดือนที่สองของชีวิตเปเล่ มันเริ่มหันมาใช้ประโยชน์จากขา ด้วยการยกเลิกการใช้หน้าอก และเปลี่ยนมาใช้ขาที่พับยันพื้นแทน แรกๆ ก็ดูตะกุกตะกักพอสมควรล่ะครับ กับการใช้อวัยวะที่มันไม่ค่อยสมประกอบของร่างกายเพื่อการพยุงตัวเดิน แต่พอผ่านไปซักพัก เปเล่มันก็เริ่มชินและเดิน สลับกับการกระดื๊บๆ ไปอย่างคล่องแคล่ว บ่อยครั้งที่เห็นมันเริ่มที่จะวิ่ง ด้วยขาทั้งหมดของมัน
และบ่อยครั้งที่ผมเห็นมันเริ่มที่จะกระโดดด้วยขาทั้งหมดของมันเช่นกัน น่าแปลกที่เกิดมาแล้วขามันป็นแบบนั้น แต่ผมไม่เห็นเปเล่สนใจในชีวิตที่มันเลือกเกิดไม่ได้เลยซักนิด มันก็ยังคงใช้ขาทั้งหมดของมัน (รวมทั้งขาพับๆ ข้างนั้น) ในการดำเนินชีวิตแบบหมาๆ ตามปรกติ
ผมว่าชีวิตมันเลือกเกิดไม่ได้ ไอ้เปเล่เองมันก็คงไม่รู้หรอกว่า หลังจากที่มันเกิด ขาของมันจะพับแบบที่ไม่มีวันยืดออกเหมือนคนอื่น แล้วทำให้ชีวิตของมันลำบากตลอดไปนับตั้งแต่มันเริ่มหายใจ มันรู้แต่เพียงต้องเดิน ชีวิตมันถึงจะอยู่ได้ ก็เท่านั้น
สิ่งที่ได้เห็น อาจเป็นกำลังใจในการใช้ชีวิต
ของคนที่จะต้องเดินด้วยขา(ที่ครบ)หรือไม่ครบ
ในแบบฉบับที่เหมือนกับไอ้เปเล่ด้วยเช่นกัน
ขามีหรือไม่มี ดีหรือไม่ดี ไม่ใช่สิ่งสำคัญมากไปกว่า
การพยายามที่จะเดิน เพื่อให้ชีวิตมันอยู่ได้
ใช่ไหมครับ
สิงหาคม 2553
ปล. เมื่อวานเห็นเปเล่โดนรุมงับที่หัว ร้องจ๊าก!! ผมก็วิ่งเข้าไปแยกพี่ๆ ทั้งสองตัวของมันออกห่างจากเปเล่ แต่สองนาทีให้หลัง เสียงจ๊ากก็ดังขึ้นอีกครั้ง เราก็นึกในใจว่า มึงจะแกล้งไอ้เปเล่ทำไมนักวะ...หันกลับไปดู กลายเป็นไอ้เปเล่แม่งงับหางพี่ของมันอยู่ แถมขู่อีกด้วย.. ฮ่วย - -''
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น