เมื่อวันเสาร์ พ่อกับแม่พาไปซื้อบ้านครับ โครงการชลดา สุวรรณภูมิ ราคา 3 ล้านบาท (..เย็ดเข้..) ทำสัญญาเสร็จสรรพเรียบร้อยก็เข้าไปดูบ้านกันจนกระทั่งออกมาจากโครงการแล้วก็ขับรถแวะหาที่กินข้าวแถบลาดกระบัง-อ่อนนุช (ร้านครัวข้าวสวย ริมคลอง) แล้วก็ส่งให้ทั้งสองคนขับรถกลับบ้านไป
..พ่อแก่ไปเยอะเลยปีนี้ ผมเริ่มมีสีดอกเลาเข้ามายุรนันท์ (แซม) ส่วนแม่นั้นไม่ต้องพูดถึง ลำพังเรื่องมะเร็งก้อนไขมันตรงขาที่เพิ่งตัดออกไปก็ส่งผลให้การเดินของแม่ ง่อกแง่กๆ มากยิ่งขึ้นทุกวัน เลยทำให้เรื่องอายุ 60 กลางๆ ของแม่ก็เลยกลายเป็นเรื่องเล็กไปเลยทีเดียว (ลืมเรื่องหอบไปได้เลย นั่นเพื่อนสนิทของแม่)
พ่อกับแม่ให้ผมไปอยู่กับน้องชาย ที่บ้านหลังนี้ นั่นเป็นสิ่งที่แกตั้งใจไว้
นั่งนึกแล้วก็ใจหาย ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ให้เราอีก..เหนื่อยซะตอนแก่
นึกแล้วนึกอีกก็ไม่มีความคิดอื่นนอกซะจากว่า เพราะเขาเป็นพ่อ เป็นแม่เรา นั่นปะไร
เหตุผลอื่นเลยบางลงไปถนัดใจ
ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องพระคุณของพ่อกับแม่ ที่ทำให้มาโดยตลอด
ใครเลยที่มีพ่อและแม่ แต่ลืมคิดเรื่องพระคุณ ละเลยท่าน วันนี้ยังหันหลังกลับมาทัน
อย่างน้อยก็ยังมีโอกาสพาท่านทั้งสอง ไปกินข้าวริมคลองกันพร้อมหน้าเหมือนดังผม
ก่อนที่เวลา จะพรากเราหรือไม่ก็ท่านให้ออกห่างกันตลอดไปในอนาคต...
ฝากบทกลอนที่พ่อเคย fwd mail มาให้อ่านก็แล้วกันครับ
พ่อแม่ก็แก่เฒ่า จํา จากเจ้าไม่อยู่นาน
จะพบ จะพ้องพาน เพียง เสี้ยววารของคืนวัน
ใจ จริงไม่อยากจาก เพราะ ยังอยากเห็นลูกหลาน
แค่ ชีพมิทนทาน ย่อม ร้าวรานสลายไป
ขอ เถิดถ้าสงสาร อย่า กล่าวขานให้ช้ำใจ
คน แก่ชะแรวัย คิด เผลอไผลเป็นแน่นอน
ไม่ รักก็ไม่ว่า เพียง เมตาช่วยอาทร
ให้ กินและให้นอน คลาย ทุกข์ผ่อนพอสุขใจ
เมื่อ ยามเจ้าโกรธขึ้ง ให้ นึกถึงเมื่อเยาว์วัย
ร้องไห้ ยามป่วยไข้ ได้ ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน
เฝ้า เลี้ยงจนโตใหญ่ แม้ เหนื่อยกายก็ยอมทน
หวัง เพียงจะได้ยล เติบโต จนสง่างาม
ขอ โทษถ้าทําผิด ขอ ให้คิดทุกทุกยาม
ใจ แท้มีแต่ความ หวัง ติดตามช่วยอวยชัย
ต้นไม้ ที่ใกล้ฝั่ง มี หรือหวังอยู่นานได้
วัน หนึ่งคงล้มไป ทิ้ง ฝั่งไว้ให้วังเวง
อ.สุนทรเกตุ
ปล. อ่านแล้วคงไม่ต้องแปลความหมายนะ
ถ้าน้ำตามันไหลออกมา ก็ไม่ต้องอาย นั่นแสดงว่าคุณรักท่านทั้งสองหมดหัวใจ
เพียงบอกรักท่านก่อน ตอนที่ท่านรู้สึกตัว มันดีกว่าเดินก้มหน้าไปเคาะฝาโลงตอนท่านไม่รับรู้อะไรแล้ว
จริงๆ นะครับ
พฤษภาคม 2553
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น