ในค่ำคืนของกรุงเทพ ฝนตก รถติด ผู้คนมากกมายเดินและวิ่งกันบนท้องถนนอย่างสับสนอลหม่าน ผมหรือใครกันที่มันกำลังสับสน ในชีวิตที่หลงหรือเลือกหนทางเดินอยู่ในขณะนี้ ครั้งนึงเคยเลือกที่จะเดินตามคำที่แม่บอกไว้ ว่าทางนี้ดี ทางนี้ถูก ด้วยจังหวะชีวิตในตอนนั้น ที่ใครเจอแบบเดียวกันก็คงปฏิเสธไม่ลง และคงไม่คิดที่จะบอกว่า "ไม่"เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน จะเรียกว่าความอดทนก็ไม่ใกล้เคียง อยากเพียงบอกว่า ณ ตอนนี้กูเหนื่อยชิบหายกับชีวิตที่ต้องเดินตามหน้าที่ อันจะต้องรับผิดชอบไปอีกนาน และอีกนานเท่าไหร่
คำถามจากคนใกล้ตัวและไกลตัว เป็นคำตอบที่ใกล้เคียงกัน หากแต่ไกลจากความคิดของตัวเองมากนัก ไม่รู้จะอธิบายเป็นภาษาอย่างไร ให้เขาได้เข้าใจกันว่า ตอนนี้ไม่ใช่กูแล้ว รู้บ้างไหม อะไรที่เคยได้บอกไปว่าทำได้ ทำให้ หรือเต็มใจทำ นั่นเริ่มจะจางหายไปกับกาลเวลา ผิดไหมถ้าจะบอกว่า ไม่ไหวแล้ว กับการทำอะไรให้คนอื่นมีความสุข บล็อกรั่วก็ยังคงรั่วต่อไป มีหลายคนบอกว่าเราเข้าใจยาก ยากและยากมากๆ ก็เลยอยากจะบ่นให้ตนเองอ่านในคราวหน้าว่า เออ มึงนั่นล่ะเข้าใจยากจริงๆ
นานแล้วเคยต้องการสิ่งนึง ที่ขวนขวายอยากได้มานาน ในตอนนี้สิ่งนั้นเริ่มไกลจากตนเองมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ แต่สิ่งที่ตัวเองไม่ต้องการ กลับใกล้เข้ามาอยู่ทุกขณะจิต (หัดกระแดะใช้คำ) จะทำอย่างไรให้มันเป็นปรกติเหมือนเมื่อ 15 ปีที่แล้ว ได้แต่นึกอยู่ตลอดเวลาว่า เอาน่ะ ใจเย็นสิมึง...
หน้าที่และความรัก สองคำนี้มาพร้อมกัน หากแต่ว่าใครบริหารและมีจังหวะที่ดี นั่นคงมีความสุข ใครมีหน้าที่ทำเพื่อความรัก นั่นเป็นสุขเหลือเกิน หากแต่ใครมีหน้าที่แต่ไม่ได้ทำเพื่อความรัก คงทุกข์หัวใจไปนาน ความรักของผมคือความว่างเปล่า คงเหลือแต่เพียงหน้าที่ ที่จะต้องทำ และคำสัญญาที่ให้ไว้กับหญิงที่รักหนึ่งคน และไม่เคยคิดจะกบฏต่อคำสัญญานั้น ถึงแม้สมองจะสั่งงานว่า กูกำลังเออเร่อร์...
สับสนใช่ไหมหากใครหลงเข้ามาอ่าน
อย่าตกใจไป
เพราะเจ้าของบล็อคมันกำลังเออเร่อร์ว่ะ
