ชีวิตเหมือนเรือลำนึง ออกเดินทางไปนอกฝั่ง
เพื่อเรียนรู้ ทุกข์ สุข ยั่งยืน สูญหาย จากลา
เวียนว่าย ตายเกิดอยู่เป็นวัฎจักรธรรมชาติแบบนั้น
แล้วหมุนกลับ หันหน้ามาอยู่ที่เดิม
วันนี้ยกรถพับขึ้นรถเมล์ จากรามอินทรา
ยกรถพับลงรถเมล์ แถวตลาดบางกะปิ (พ.ศ.นี้ สาย 95 ไม่เข้าราม)
แล้วปั่นมาขึ้นรถบัสที่วิทยาเขตหัวหมาก
เพื่อมาทำงานวิทยาเขตบางนา มาถึงรถเที่ยว 7 โมงไปละ
มึงไม่รอกูซักนิดวะ (นึกในใจตอนแป๊ะบัตรจะขึ้นรถ)
หันกลับมารถแม่งปิดประตู ออกเฉ้ยยย....
ถ้าอายุซัก 20 นี่ก็คงรู้สึกอีกแบบ
ปีนี้ 42 แล้ว สนุกจัง
ได้กลับมาเห็นอะไรเดิมๆ
ที่มันเปลี่ยนแปลง เพิ่มเติมไปในอีกรูปแบบนึง
ที่จริงควรเรียกว่า มันเปลี่ยนไปมากกว่า
ตึกที่เราเคยนอน ... ทุบทิ้งหมดละ ไม่มีแม้แต่อดีต
แต่ก็ดี รุ่นพี่บอกว่า โครงสร้างมันทำมาเพื่อการอยู่แค่ไม่เกิน 20 ปี
(เหรอวะ -- ไม่งั้นอาจจะพัง ซ่อมเยอะ)
ทุกอย่างเนาะ พอเราอายุแปะหลัก 4 เราจะค่อยๆ
พิจารณา ----- ทุกอย่างเลย ไม่วูบวาบเหมือนวัยเด็ก
ยกเว้นของเล่น
อยากได้ก็ซื้อเลยไม่คิด
สันดานนี่แก้ไม่หาย ไม่ว่าอายุเท่าไหร่ก็เหอะ
พ.ค. 30/05/19
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น