เรือน้อย

ชีวิตเหมือนเรือลำนึง ออกเดินทางไปนอกฝั่ง

เพื่อเรียนรู้ ทุกข์ สุข ยั่งยืน สูญหาย จากลา

เวียนว่าย ตายเกิดอยู่เป็นวัฎจักรธรรมชาติแบบนั้น

แล้วหมุนกลับ หันหน้ามาอยู่ที่เดิม

วันนี้ยกรถพับขึ้นรถเมล์ จากรามอินทรา

ยกรถพับลงรถเมล์ แถวตลาดบางกะปิ (พ.ศ.นี้ สาย 95 ไม่เข้าราม)

แล้วปั่นมาขึ้นรถบัสที่วิทยาเขตหัวหมาก

เพื่อมาทำงานวิทยาเขตบางนา มาถึงรถเที่ยว 7 โมงไปละ

มึงไม่รอกูซักนิดวะ (นึกในใจตอนแป๊ะบัตรจะขึ้นรถ)

หันกลับมารถแม่งปิดประตู ออกเฉ้ยยย....

ถ้าอายุซัก 20 นี่ก็คงรู้สึกอีกแบบ

ปีนี้ 42 แล้ว สนุกจัง

ได้กลับมาเห็นอะไรเดิมๆ

ที่มันเปลี่ยนแปลง เพิ่มเติมไปในอีกรูปแบบนึง

ที่จริงควรเรียกว่า มันเปลี่ยนไปมากกว่า

ตึกที่เราเคยนอน ... ทุบทิ้งหมดละ ไม่มีแม้แต่อดีต

แต่ก็ดี รุ่นพี่บอกว่า โครงสร้างมันทำมาเพื่อการอยู่แค่ไม่เกิน 20 ปี

(เหรอวะ -- ไม่งั้นอาจจะพัง ซ่อมเยอะ)

ทุกอย่างเนาะ พอเราอายุแปะหลัก 4 เราจะค่อยๆ

พิจารณา ----- ทุกอย่างเลย ไม่วูบวาบเหมือนวัยเด็ก

ยกเว้นของเล่น

อยากได้ก็ซื้อเลยไม่คิด

สันดานนี่แก้ไม่หาย ไม่ว่าอายุเท่าไหร่ก็เหอะ

พ.ค. 30/05/19