ตะนาวศรีเทรล 2016

บันทึกจากพ่อธรรมดาคนนึง
ถึงวันแห่งการวิ่งที่แสนพิเศษ
----------------------------
สิบเอ็ดชั่วโมงกับเทรลที่สองของผม
และการวิ่งในสนามครั้งที่สองของตัวเอง
หลังจากเลือกกีฬาชนิดนี้เข้ามาในชีวิตได้ไม่นาน

ที่เขาประทับช้างนั่น ๒๑โลนั้น เหมือนเป็นการ
ทำบัตรสมาชิกนักวิ่งในวัยเกือบหลักสี่ในปีหน้า
มาตะนาวศรีปีนี้ ระยะ ๒๙.๒ ของใครหลายคน
รวมถึงผม มันยากมากกกก โหดสัส สูง และไกล
ชันและดิ่งลงลึกสุดใจ ผมได้กลิ่นการหนีตาย
คัทออฟฉุนจมูกเต็มที่ก็วันนี้ โชคดีที่ลงมาทันเวลา

เงยหน้ามองขึ้นมาจากบ้านกี้ เป็น ๘ โลสุดท้าย
ที่ต้องงัดกับมันอีกรอบ (เหรอวะนี่) มือ ขา ชาหมด
นั่งคิดอยู่นานกับคำถามที่ว่า ไปต่อ หรือ พอแล้ว

ผมพูดกับตัวเองอยู่ครู่ใหญ่ตรงเนินนั่น
ว่าสิ่งที่ยากสำหรับเรา ไม่ใช่การไต่เขา
หรือดิ่งลงทางชัน แต่มันคือการ
ไม่เคยเอาชนะตัวเองได้ซักที
และวันนี้ ตอนนี้ เหลืออีกแค่แปดโลเท่านั้น

ผมโยนปลือกใบตองทิ้ง กลืนข้าวต้มมัดลงคอ
กัดฟันพาตะคริวทั้งสองข้างของขา ที่ตามมา
ตั้งแต่ กม. ที่สิบ แล้วดันมันกลับขึ้นทางเดิม
...ไอ้เนินกระจอก...หลีกไป
เส้นชัยและลูกเมียรอเราอยู่ข้างหน้า

๑๗.๓๐ น. กว่าๆ ผมลงมาถึงหน้าเส้นฟินิช
ยิ้มให้เมีย แล้วอุ้มลูก วิ่งเข้าเส้นชัยไปด้วยกัน

๑๑ ชม. บนเขานั้น มันยาวนานมากกกกกกก
ผมยื่นเหรียญให้และสอนเขาไปเพียงสั้นๆ ว่า
ลูกชาย นี่คือรางวัลสำหรับความอดทน พยายาม
และไม่ถอดใจ - แล้วเราสามคนส่งก็ยิ้มให้กัน

หน้าที่ของพ่ออย่างผม จบแค่นั้น
ถึงมันจะเหนื่อยแทบขาดใจก็ตาม

แด่ทุกคนที่ตะนาวศรีปีนี้ครับ
ขอบคุณภาพอุ้มลูกชายจากพี่จุ๋ง จุมพล
หนึ่งคนที่เป็นแรงบันดาลใจของผม

ปีหน้าเจอกันใหม่นะ

ธ.ค.๕๙

#TNT50 ⛺
#ตะนาวศรีเทรล๒๐๑๖
#LunaSandals