หนึ่งวันดีๆ ในชีวิต

เมื่อวานยืนอยู่หน้าบ้านประมาณ 2 ทุ่มกว่า มีคนขี่จักรยานผ่านหน้าบ้านแล้วจอดถามว่า "หมาของบ้านนี้หรือเปล่า" พร้อมกับชี้ไปที่ท้ายซอย เห็นเงาตะคุ่มๆ สีทอง เดินตุ่บตั่บๆ มาแต่ไกล เขาก็ถามว่า "ใช่บีเวอร์ ของบ้านนี้มั้ย" ไอ้เราก็ไม่แน่ใจ เลยยืนรอให้หมาเดินเข้ามาใกล้ๆ แต่เสียงหอบแห่กๆๆๆ น่ะได้ยินมาแต่ไกล เลยเดินไปเปิดรถหยิบน้ำให้ แล้วก็เรียกหมามาคุยกัน

ในใจคิดว่าน่าจะใช่บีเวอร์ เพราะแถวนี้มีโกลเด้นแค่ตัวเดียว ตัวปากซอยเป็นเชาเชา หลังจากให้น้ำกินเรียบร้อย เลยเดินไปกดกริ่งบ้านข้างๆ เหลือบไปเห็นประตูรั้วเปิดออกกว้างประมาณหมา 1 ตัวเดินออกไปได้ ก็เลยแน่ใจว่าใช่บีเวอร์แน่ๆ พี่ผู้หญิงเดินออกมาเปิดประตู พร้อมกับตกใจว่าหมาของตัวเองหลุดออกจากบ้าน

ส่วนบีเวอร์ไม่ได้พูดอะไร นอกจากนั่งหอบ แล้วก็ล้มตัวลงนอนกับพื้นหญ้า...

ก่อนที่จะแยกย้าย พี่สองคนที่พาบีเวอร์กลับมาบ้านบอกว่า มันหลงไปซอย 21 (บ้านผมอยู่ซอย 25) สงสัยอาจจะโดนหมาแถวนั้นไล่มา เลยสับสนเดินหลงซอยกลับไม่ถูก (บ้านในหมุ่บ้านมันเหมือนๆ กัน) เขาเห็นว่าหน้าคุ้นๆ คงจะใช่บีเวอร์ ก็เลยขี่จักรยานพามันเดินกลับมา

ผมก็เข้าบ้านเตรียมจะอาบน้ำ แต่นึกขึ้นได้ว่าลืมปิดประตูรถ เลยออกมาล๊อคให้เรียบร้อย

เหลือบไปเห็นบีเวอร์ยืนจ้องอยู่ข้างๆ รั้ว ก็เลยเดินเข้าไปหา พร้อมกับที่บีเวอร์เดินเข้ามาเอาจมูกโตๆ โผล่ลอดรั้วบ้าน เสียงงี๊ดๆๆ จากบีเวอร์ทำให้เราไได้คุยกัน ...ทีหลังอย่าไปเดินเล่นคนเดียวนะ โดนหมาบ้านอื่นกัดตายละจะทำไง สู้เขาได้เหรอ...

บีเวอร์ส่งเสียง..งี๊ดดๆๆ งื๊ดๆๆ ...ทีหลังถ้าเหงา จะเดินเล่นหรือวิ่งเล่นก็เอาแค่ในบ้านนะ ออกไปข้างนอกเดี๋ยวกลับไม่ถูกอีก ไปได้แล้วไป... พูดจบบีเวอร์ก็ร้อง งี๊ดดๆๆๆ แล้วหันหลังกลับไป เหมือนจะยืนรอ เพื่อมาขอบคุณ สำหรับน้ำที่เรายืนให้เขากิน

หมาเป็นยังไงไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมเดินยิ้มเข้าบ้าน
คงไม่ต้องพูดอะไรมาก นอกจากความรู้สึกที่รู้สึกได้
มันอุ่นหัวใจ และขอบคุณสำหรับหนึ่งวันดีๆ ในชีวิต

กุมภา 54

ปล. บีเวอร์ http://nuugo.blogspot.com/2010/09/blog-post.html