หลังจากที่ตัดสินใจทำอะไรด้วยความคิดของตัวเอง หลายสิ่งที่ตามมาหลังจากนั้น ดูเหมือนจะเริ่มเข้าที่เข้าทาง จนมาวันนี้ คำถามที่ถามพ่อไปและสิ่งที่ได้กลับมาจากคำตอบของคนๆ เดียวกัน นั่นก็คือ "คงยังไม่ถึงเวลา" สะดุดกับคำตอบที่ชัดเจนของพ่อและน้ำเสียงที่ยังคงเป็นห่วงในความคิดของเรา ว่าอะไรที่ตัดสินใจลงไปนั้น...จะมั่นใจได้อย่างไร?
หลายสิ่งที่ได้กระทำลงไป เกิดจากความมั่นใจที่จะเลือกเดินด้วยทางที่เรามองเห็นเอง มากกว่าที่จะเดินตามทาง เพราะความรู้สึกจากคนรอบข้าง มันคงทุลักทุเลบ้าง เป็นระยะๆ แต่ก็ยังคงให้กำลังใจตัวเองเสมอมา ว่านี่คือสิ่งที่เราเลิอกเอง ไม่เคยคิดแม้แต่จะก้มหน้าและทุกข์ทนกับอะไรที่มัน "ยาก" มากไปกว่าเงยหน้ามองฟ้า แล้วหาทางออกต่อไป (อย่างไม่ดันทุรัง) เหมือนแต่ก่อน
แต่เลือกที่จะฟังคำอธิบาย แม้เพียงสั้นๆ จากผู้ที่เป็นพ่อและเป็นทั้งเพื่อน ว่าสิ่งที่เพื่อนคนนี้แนะนำ น่าจะเป็นไปในทางที่ดีตลอดมา หากจะมีบางประโยค ที่ทำให้กำลังใจในวันนี้และวันต่อไปนั้นแข็งแรง คงใช้คำเดียวกับที่จั่วหัวข้อบล๊อคมาตลอดเวลาว่า "คงยังไม่ถึงเวลา"
น่าจะเป็นทางออกที่ดี ในอารมณ์ที่รู้สึกเหมือนว่า..ห่างจากฝั่ง...
ได้อย่างดีที่สุด
เมษายน 2553
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น