ย่างเข้าปีที่ 33 ของชีวิต มีหลายเรื่องให้ได้คิดและตัดสินใจทำมันลงไป ทั้งเรื่องที่ดีและเรื่องที่ไม่ดี ซึ่งมันผ่านพ้นไปแล้วกับปี 2552 เริ่มต้นเดือนแรกของปี 2553 เรื่องราวที่เห็นจะเป็นเรื่องที่ใหญ่สำหรับเราก็คือ เราจะทำอะไร..เพื่อใคร? อาจจะดูไม่ยากสำหรับคนหลายๆ คน แต่สำหรับเรามันคือเรื่องนึงที่คิดมาตลอดเวลา และยากที่จะตัดสินใจ (ซักที)
บางครั้ง ที่ของเรา คนอื่นอาจมองดูว่ามันแคบและมืด แต่เรารู้สึกมีความสุขดีที่มองไม่ค่อยเห็นทางรอบข้างมีแต่ความว่างเปล่า ซึ่งเป็นสิ่งที่เราโหยหามาตลอดเวลา แต่บางช่วงบางทีก็มีความรู้สึกหวั่นๆ ว่าซักวันในอนาคตข้างหน้า ที่ของเราอาจจะไม่มีเขาอยู่ ทว่ามันก็คงเป็นแค่เพียงความกังวลในเสี้ยวเล็กๆ ของวันหนึ่งเท่านั้น
การอยู่ลำพังก็มีความสุขดีที่ไม่ต้องเป็นห่วงใคร เพราะไม่อยากให้ใครต้องมาห่วงเรา แต่มันก็กลัวความเหงาที่อาจเกินกำลังรับ แต่ถ้าหากได้อยู่กับคนที่เราคิดไว้ ก็กลัวความลำบากที่จะเกิดขึ้นกับเขาในอนาคตข้างหน้า แต่อีกนั่นแหละ มันก็เป็นแค่เพียงความกังวลในเสี้ยวเล็กๆ ของวันหนึ่งเท่านั้น
ได้แต่นึกอยู่เสมอเป็นการปลอบใจไปพลางๆ ว่า บางที
ในวันข้างหน้า
ที่ของเรา ... อาจไม่มีเขาอยู่
เพราะหากว่าเขา อยู่ในที่ของเขา คงสบายกว่าการมาอยู่
ในที่ของเรา..ก็เท่านั้น
มกราคม 2552
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น