จริงๆ เป็นปั่นที่ 2 ของปี 58 (อ่าว..) คือวันอาทิตย์ก่อนเปิดทำงาน แอบไปปั่นแถวชอคโกแลตวิลล์มาแว้บนึง เพื่อเป็นการปลุกน่องตัวเองว่า เห้ยๆๆ ตื่นเว้ย เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องปั่นจักรยานไปทำงานนะ หลังจากจอดไว้ 5 วันเต็มเพื่อดูแลไอ้ตัวเล็กที่ไข้กิน
แต่ระยะการปั่นจากบ้านไปชอควิลล์ ณ ตอนนี้ ถือว่า จิ๊บๆ มากครับ คือเราได้ก้าวผ่านระยะทาง 100 กม. มาแล้ว ไอ้ระยะที่เคยปั่นแค่ 10-20 กม. กลายเป็นอดีตอันเด็กๆ ไปซะ (ไม่ทันไรก็โม้ซะและ)
เรื่องจริงคือ มันไม่เครียดแล้วน่ะครับในระยะที่เคยเริ่มปั่นแบบนี้ 10-20-30 กม. นี่ถือว่า เรากะเวลาได้แล้ว ว่าจากตรงนี้ ไปตรงนี้ ใช้เวลาเท่าไหร่ จะเจออะไร ผ่านที่ไหน ยังไง อีกอย่างคือ ระยะใกล้ที่เราปั่นแรกๆ มันไม่ค่อยมีอุปสรรค (คือความไกล) มาทำให้ใจท้อแล้วน่ะครับ
ก็เลยปั่นกะย๊องกะแย๊ง ได้แบบสบายใจ พร้อมหิ้วกระเป๋าข้างถ่วงน้ำหนักไปด้วย จะได้กลับมาชินกับความหนักเร็วขึ้นอีกหน่อย
เช้าวันจันทร์ก็เลยกลายเป็นเรื่องเล่นๆ ไป คือปั่นแบบไม่ได้สนใจอะไร เรื่อยเปื่อย และเฉื่อยแฉะ มากกว่าตอนเริ่มปั่นมาทำงานแรกๆ เสียอีก คือ แรกๆ นั้นไม่รู้ความสามารถของตัวเองน่ะครับ ก็เลยไม่กล้าช้า สับตีนลูกเดียว อีกอย่างคือมากับเพื่อนหลายคัน จะหยุดก็เกรงใจมัน เดี๋ยวจะหาว่าอินดี้
การหยุดบ่อยๆ หลายที่นี่ก็เกือบเป็นเรื่องไม่ดีครับ เกือบจะเข้าทำงานสาย
กลับมารอบหน้า ... หมายถึงวันศุกร์ที่จะถึง ก็จะกลับโหมดเดิมครับ คือ ปั่นเรื่อยๆ ถ่ายรูปบ้าง
แต่ไม่ใช่ย้อนกลับไปจุดที่ชอบ แบกรถลงไปยืนชิลล์แบบวันจันทร์อีก
ขี้เกียจสปริ้นท์เข้ามหาลัยตอนช่วงท้าย...เห้อ
จบแล้วแม่งก็ยังจะแอบโม้นิดๆ 5555555
ม.ค. 57
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น