ในวันที่พ่อป่วย

สามทุ่ม วันที่ 8 ธันวา 2557 เกือบจะนอนละ แต่เหลือบเห็นแสงจากโทรศัพท์สายเข้า เสียงจากพี่สาวและแม่ ตะโกนมาแว่วๆ ว่าให้ช่วยมาดูพ่อ แกเป็นลมล้มลงหน้าห้องน้ำที่บ้าน

ยืนคิดซัก 3 -4 นาทีพร้อมเสียงร้องไห้ของพอดีที่ตื่นขั้นมา เลยบอกกับหญิงว่าให้ดูลูก ส่วนเราขับรถมุ่งหน้าไปบ้าน ช่วง 3 ทุ่มกว่า ถนนโล่งและเงียบมาก มือถือโทรศัพท์คอยเช็คอาการและคนรอบข้าง ว่าอยู่ใกล้พ่อหรือเปล่า ขับต่อไปเรื่อยๆ พร้อมกับคิดว่า จะทำยังไงดี...

ในเวลานั้นต้องขอบคุณเพื่อนรักทั้งสองคน นกกับทิน ที่ช่วยเช็คข่าวและไปดูพ่อให้ก่อนหน้าที่เราจะไปถึงช่วง 4 ทุ่มซึ่งตอนนั้นพ่ออยู่บนชั้น 4 ของตึกศัลยกรรมเรียบร้อย อาการโดยรวมที่เห็นครั้งแรกคือ พ่อดูโทรมมากจากการที่นอนไม่เพียงพอ และเป็นไข้ร่วมด้วยจากวันที่ทำบุญบ้านยาย

คืนนั้นอยู่ดูพ่อพร้อมกับแม่สองคน นั่งคุยสลับกับงีบหลับจนถึงเช้าเป็นระยะๆ (ส่วนแม่ไม่ค่อยจะนอน) อาการเบื้องต้นในเช้าอีกวันถือว่าดีกว่าเมื่อคืนก่อนเยอะมาก ทำให้ใจชื้นขึ้นไปอีกนิด

ในวันที่พ่อป่วย
- แม่อดทนมาก มากกว่าคนเป็นหอบหลายคนจะทำได้ เห็นนั่งเฝ้าพ่อทั้งคืน
- แม่ไม่หลับเลยตลอดที่เฝ้าพ่อ มีงีบบ้างแต่ก็ไม่เกิน 5 นาทีก็ลุกมาดู จับตัว ขา มือ เรียกชื่อพ่อตลอด
- เราสามคนพี่น้อง พร้อมใจกันสลับหน้าที่ดูแลพ่อกัน นั่นเป็นหน้าที่ของลูกที่เราควรทำเมื่อถึงเวลา
- ญาติพี่น้องเราทุกคนยังคงพร้อมหน้ากันเสมอ เมื่อยามที่ใครซักคนป่วยไข้ กำลังใจนั้นโคตรสำคัญ
- และสติ ก็สำคัญไม่น้อยกว่ากันเท่าไหร่
- การมีลูกและภรรยาอยู่ข้างๆ ทำให้เรามีคนคอยช่วยคิด และแชร์ความรู้สึกเวลาความคิดมันไม่แล่น
- พ่อเข้มแข็งเสมอ แม้วันนี้แกจะอ่อนแอที่สุดในรอบหลายสิบปี
- ได้เช็ดตัวให้พ่อครั้งแรกตั้งแต่เกิดมาเป็นลูก
- เลยนึกถึงตอนยายกับก๋งป่วย เราไม่ได้ดูแล แต่ได้โอกาสทดแทนพระคุณกับพ่อแทน
- ถ้าคิดว่าเราแย่ ให้หันไปมองคนอื่นรอบตัว คนที่แย่กว่าเรา มีอีกเยอะ
- เอาจริงๆ การไม่ได้นอนทั้งคืน มันก็ไม่ได้เลวร้ายหรอก ถ้ามันทำให้พ่อกับแม่อุ่นใจได้
- เทียบกับการแดกเหล้ายันสว่างเหมือนเมื่อก่อน คราวนี้เท่ห์กว่าเยอะ
- แม่รักพ่อ และพ่อก็รักแม่
- บ้านเราเล็ก ที่คับแคบ แต่อบอุ่นพิลึก
- ลูกกูซนมากกกกกกก... แต่นี่ล่ะ กำลังใจเจเนอเรชั่นล่าสุดของบ้าน

ธันวาคม 2557
ในวันที่พ่อป่วย