เมื่อวานตอนสาย นอนหูอื้ออยู่ในบ้านลาดกระบัง เพื่อรอพ่อเอารีโมทกลับมาให้? เหตุเกิดจากแม่ดันหยิบรีโมท UBC ติดมือไปบ้านที่แปดริ้ว ไม่ได้บอกเหมือนกันว่าหยิบไปทำไม รู้แค่ว่าคืนวันเสาร์ไม่ได้เปลี่ยนช่อง UBC เลย นั่งดูแม่งช่องเดียวยันสว่าง (ดีเหมือนกันได้ดูบอลอย่างเต็มคราบ)
เช้าพ่อมาพร้อมกับไอ้อ้วน(ลูกพี่สาว) หอบของพะรุงพะรังซึ่งคาดไว้ไอ้อ้วนมันคงให้ตาซื้อนั่นแหละ ถึงได้ล้นหลามขนาดนี้ นั่งกินข้าวเช้าพร้อมกับคุยเรื่องสำคัญหนึ่งเรื่อง คือเรื่องค่าใช้จ่ายส่วนตัวของเรา กับการ manage ชีวิตตนเองในอนาคต ซึ่งก็ได้ทำความเข้าใจกันแล้ว กับรายละเอียดค่าใช้จ่ายของเรา ที่ยังไม่เคยคุยกันแบบจริงๆ จังๆ ซักที
ได้ความมาสองอย่างว่า ให้ประหยัดและไม่สร้างหนี้...
เลยได้บอกพ่อถึงความเป็นมาของหนี้ ที่เรามี ณ ตอนนี้ ซึ่งที่จริงแล้วไม่มีใครใส่ใจว่าก่อนที่จะมีหนี้ เราไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้ซักหน่อย อยู่เฉยๆ แบบปลอดหนี้ สบายจะตายห่าครับ หากแต่ว่าเราเคยได้ถามความเห็นก่อนที่จะซื้อบ้านใหม่ ว่าต้องการจะให้ช่วยออกค่าใช้จ่ายเรื่องซื้อบ้านมั่งมั้ย?? ถ้าทุกคนสนใจ เราก็ยินดีที่จะกู้เงินมาช่วยด้วยความเต็มใจ..
แต่คำตอบ ก็เงียบไป..พร้อมกับเวลา
ณ วันนี้ บ้านเสร็จไปแล้วทั้งหลัง โดยที่มีเราเพียงคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องราวว่า พ่อกับน้องไปกู้และทำสัญญากันตอนไหน โดยที่ก่อนหน้านั้นไม่เห็นมีใครบอกความคืยหน้าบ้างเลย..เงินที่เรากู้ธนาคารเพื่อคิดที่จะช่วยแบ่งเบาค่าดาวน์บ้าน ก็กลายเป็นรถยนต์หนึ่งคันที่เราเป็นเจ้าของกับหญิงไปแล้ว
ถ้าบอกกันซักนิดนึงก็คงชะลอการซื้อรถเอาไว้ แล้วเอาเงินก้อนนั้นมาช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายก่อนซื้อบ้านนี้แทน มันก็น่าจะดี
จะได้อยู่บ้านนี้แบบสบายใจและนอนได้เต็มตาทุกวัน
ไม่ต้องอยู่เพียงเพราะว่า รอวันที่จะออกจากบ้านไปในอนาคต
หรืออยู่กับบ้านนี้โดยมีหน้าที่เพียงแค่ ช่วยแบ่งเบาภาระเล็กๆ น้อยๆ เพียงแค่นั้น
เหมือนมองข้ามคนหนึ่งคนไป โดยไม่คิดถึงความสำคัญ
ไม่มีใครผิด ไม่มีใครถูก..แต่
แค่บอกกันซักนิด คงเข้าใจสิ่งที่ทุกคนคิด
มากกว่าเดิม
กันยายน 2553
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น