สองขีด มันจี๊ดมาก

แว่บแรกที่ได้เห็นเครื่องมือเช็คการตั้งครรภ์แบบเร่งด่วน คืออมยิ้ม
แต่พอนั่งนึกว่าจะต้องทำอะไรต่อจากนี้แล้ว แอบเครียด (55)
ตื่นเต้นมากกกกกกกก.... ทำไงต่อวะกู

ต่อจากนี้คงต้องทำตามขั้นตอนของมนุษย์ครอบครัวเหมือนคนอื่น
แต่อาจจะแตกต่างไปบ้างตามวิถีทางของเรา ซึ่งเป็นคนเลือกเอง

เพศไหนไม่สำคัญ (จริงๆ แอบลุ้นลูกสาว อิอิ)
ขอให้หนูแข็งแรงเป็นพอ :)

มกราคม 2556

ฝนตกต้นปี

ขับรถมาทำงานตอนเช้า อากาศผิดปกติจากที่เคยเป็นมาคือ ฝนตก ฮะ!
นี่เดือนมกราคม ความจริงมันน่าจะหนาวนะ (แต่ก็หนาวแล้วนี่ ตั้ง 2 วัน) กลับกลายเป็นบางที่มีฝนตก
เส้นมอเตอร์เวย์หอมกรุ่นกลิ่นไอฝน ที่เพิ่งจางไปไม่นาน

ท้องฟ้าเหนือหลังคารถ เต็มไปด้วยเมฆและหมอกหนาทึบ ดีอย่างนึงคือไม่ร้อน
แต่แปลกอย่างคือ มันผิดหน้า ผิดฤดูกาล ไปเสียหน่อย ฝนตกต้นปีได้
ปลายปีอาจจะมีหิมะก็ไม่แน่

บ่ายวันพรุ่งนี้ ทำฟันซี่ที่มันโบ๋อยู่
ไม่รู้จะเป็นยังไง ภาวนาให้อย่าเสียวมากก็พอ
ไม่ได้เกลียดการแปรงฟัน หรือไม่ชอบหมอฟันแต่อย่างใด

แต่ทนไม่ได้นาน เสมอๆ ที่ได้ยินเสียงเครื่องกรอฟัน
มันจี๊ดด!!  T_T

มกราคม 2556

บางสิ่งที่หายไป

ผ่านปีใหม่มาได้ 22 วันแล้วครับ ปีนี้นอกจากจะไม่ได้เที่ยวลุยหนาวเหมือนก่อนแล้ว ก็ยังไม่ได้อะไรเป็นของขวัญซักอย่าง แต่ก็ช่างเถอะ...

ชีวิตหลังจากไม่มีมอเตอร์ไซค์อยู่ข้างๆ รู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก ผมบอกหลายคนรอบๆ ตัวไว้เสมอว่า ชีวิตกูไม่ใช่มอเตอร์ไซค์ และมอเตอร์ไซค์ไม่ใช่ชีวิตกูทั้งนั้น ...แต่นั่นมันผิดถนัด

เพราะหลายวันที่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ไม่ได้ขี่รถเหมือนแต่ก่อน รู้สึกว่ามันขาดอะไรไป คงทดแทนด้วยการขับเต่าออกไปกินกาแฟไม่ได้  เคยนั่งคิดลอยๆ ว่า มันคนละฟิลลิ่งกันเลย

ไม่ได้ขี่รถขึ้นเหนือ เลยไม่รู้ว่าจะเก็บรถไว้เทำไม เพราะตั้งใจซื้อมาเพื่อทริปนี้โดยเฉพาะ
พอไม่มีรถก็รู้สึกเคว้งๆ ชีวิตไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นซักนิด ชีวิตช้าลงกว่าเดิมมาก

เช้าตื่น 6 โมงครึ่งออกมาทำงาน ค่อยๆ คลานไป
เย็นกลับบ้าน ดูทีวี แล้วก็นอน วนๆ ซ้ำๆ แบบนี้ไปจนถึงเสาร์และอาทิตย์
คิดถึงรถมอเตอร์ไซค์ เพราะยังมีทริปที่ตั้งใจ แต่ยังไม่ได้ทำตามที่ตั้งไว้หลายอย่าง

ไว้มีโอกาส คงได้กลับมาขี่อีกครั้งนึง
เพื่อทดแทนบางสิ่งที่มันหายไป แบบที่เราเพิ่งรู้สึกจริงๆ

มกราคม 2556

เริ่มทางเดินใหม่

8 ปีที่ผ่านมา ใช้เส้นทางเดินรถไป-กลับ ที่ทำงานและบ้าน แตกต่างกันมากครับ

ผมเป็นคนที่ไม่ชอบรถติดในกรุงเทพเป็นอย่างมาก เพราะมันน่าเบื่อ ช่วงปีแรกที่มาทำงานบางนา ยังอยู่บ้านที่แปดริ้ว วิ่งเส้นคลองสวน-เปร็ง-บางบ่อ สบายและโล่งมากทั้งรถยนต์และมอเตอร์ไซค์ เพราะถนนเส้นนี้ไม่ใช่ทางหลักของรถทั่วไป และอยู่ห่างกรุงเทพพอสมควร ทำให้รถไม่ติดมากเหมือนในเมือง

สามารถกำหนดระยะเวลาของการเดินทางไป-กลับ ทำงานได้แบบใกล้เคียงแทบทุกวัน คือวันละไม่เกิน 30 นาที ก็ถึงที่หมายทั้งไปและกลับ

หลายปีต่อมา ผมแยกบ้านมาอยู่กับน้องชาย ที่ลาดกระบัง ซ.54 เขยิบเข้าใกล้กรุงเทพไปอีกนิด อาการรถติดเริ่มมีให้เราเห็นบ้างในช่วงของเช้า-เย็น ของการทำงาน แต่ก็ไม่ถึงกับทำให้เราหงุดหงิดซักเท่าไหร่ เพราะเมื่อหลุดจากปากซอยละแวกหัวตะเข้แล้ว ถนนก็เป็นของเรา วิ่งสบายๆ ทั้งรถและมอเตอร์ไซค์เช่นเคย กำหนดระยะเวลาของการไป-กลับทำงานได้ ถึงจะไม่ตรงเหมือนแต่ก่อน แต่ก็คลาดเคลื่อนไม่เกิน 10 นาทีฮะ

แต่ปีนี้ ผมมาอยู่บ้านหญิง ที่ รามอินทรา ซ.65 ซึ่ง...
แถวนี้ รถแม่งติดชิบหายวายป่วงครับ 5555555+

เริ่มจากเช้าวันทำงาน ต้องออกก่อน 7 โมงเช้าเป็นนิจ เผื่อวิ่งเส้นบางปะอิน จ่ายเงินด่านทับช้าง แล้วก็เข้ามอเตอร์เวย์วิ่งสบายๆ เพลินๆ ในบางวัน ครับ ส่วนขากลับ วิ่งออกจากบางบ่อ เข้ามอเตอร์เวย์ แค่นิดเดียว พอสิ้นสุดที่ Airport Link ลาดกระบังเท่านั้นแหละ แม่งเอ้ย...รถติดตั้งแต่ร่มเกล้า ไปจนถึงหน้าปากซอยรามอินทรา 65 นู้นนนนน ทุกอย่างกลับตาละปัตรจากเมื่อก่อน แบบพลิกหน้ามือเป็นหลังตีน

โดยที่ไม่ต้องหวังจะมากำหนดเวลากลับฮะ แล้วแต่วาสนาของเราที่จะเจอในบางวันเถ้อะ!!

จากที่ไม่เคยชอบรถติด กลับต้องมาเจอรถ(โคตร)ติดกว่าเดิม ออกจากที่ทำงาน 5 โมงเย็น บางวันผีออก รถไม่ค่อยติดมาก ถึงบ้านก็ 6 โมงครึ่ง แต่ถ้าวันไหนผีเข้าล่ะแม่ง

ทุ่มนึงกูยังอยู่บนถนนเลยฮราฟฟฟฟ
กูเกลียดรถติด แส้ดดดดดดดดด T_T

มกราคม 2556

ปล.เสียดายที่ขายรถมอเตอร์ไซค์คันล่าสุดไปแล้ว แต่ก็ดีใจนะ คือถ้ามันยังอยู่แล้วเอามาขี่ไปทำงาน ขากลับนี่ต้องโยกหลบปี๊บหลังกันแหลกล่ะมึ้งงงงง

ปีใหม่ 2556

เข้าสู่วันปีใหม่ คนเราเลือกทำได้สองสิ่งครับ
- หาความสุขให้ตัวเอง
- มอบความสุขให้คนอื่น
ปีนี้ไม่ได้ไปออกทริปหาความสุขให้ตัวเอง เหมือนที่ผ่านมา แค่กลับบ้านไปสวัสดีพ่อ แม่ พี่ ป้า น้า ฯลฯ
พร้อมกับเลือกที่จะหาความสุขให้กับคนใกล้ตัว โดยการกางเต๊นท์นอนหน้าบ้าน

แค่เห็นรอยยิ้มง่ายๆ ของเด็กคนนึงที่ได้นอนในเต๊นท์
ก็ทำให้เรามีความสุข เท่านั้นพอแล้ว

ม.ค. 2556