เสียอย่าง - ได้หลายอย่าง

เช้าวานนี้เป็นวันปั่นจักรยานประจำวันหยุด

คืนก่อนสว่าง ฝนตกจนต้องวิ่งออกไปเก็บผ้าเข้าบ้าน หกโมงนิดๆ ฝนก็เลยบ้านไป ทิ้งไว้แต่น้ำเจิ่งถนน
นั่งคิด (ในส้วม) อยู่พักนึก ... เอาไงดีวะกู จะปั่นหรือไม่ปั่นดี พลันขี้เสร็จก็ลุกขึ้นมาแต่งตัว
(ล้างตูดแล้ว) จัดเตรียมอุปกรณ์สำหรับการปั่น มุ่งหน้าเส้นทางเดิม เลียบมอเตอร์เวย์
บางปะอิน - บางนา

ถนนเต็มไปด้วยน้ำ ฉ่ำ และสดชื่น จักรยานหนึ่งคันปั่นชิลล์เอาท์ไปเรื่อยๆ แบบไม่มีทีท่าจะเกิดหายนะแต่อย่างใด ... นึกอะไรเพลินๆ อยู่แป๊บ เจอน้ำนองข้างหน้า แผล่บล้อจักรยานขึ้นขอบถนน

.@#@$O_-9#$#% ...... โครมมมม!! แสรดดดดดดดด

ด้วยความลื่น (แหละ) ประมาท (ด้วยแหละ) ปั่นอยู่ขอบทางแล้วเบนล้อขยับขึ้นถนน
ด้วยความที่ถนนมีระยะสูงต่ำประมาท 1 นิ้ว ล้อเปียกๆ กับถนนฉ่ำๆ เลยไม่ค่อยลงรอยกัน
แต่คนลงไปนอนคางเกยลอยคออยู่บนถนนพักใหญ่

เลิกตกใจแล้วก็สำรวจจักรยานที่เคารพ มีร่องรอยเล็กน้อยที่ตะแกรงท้าย บันได และก้นเบาะ ... แม่ง เบาะที่เคารพของกู ขาดเวยยย ... 5 นาทีผ่านไป ไม่มีใครเหลียวแลแล้วก็ปั่นต่อไปอย่างแมนๆ เพราะมาเกินครึ่งทางแล้ว จะกลับก็ตุ๊ดเกิน 5555 ผ่านช็อควิลล์แล้วพบว่า ไม่มีคนออกมาปั่นจักรยานเลยวะฮะ

แม่งมีแต่กังหัน หมุนติ้วๆๆๆๆๆ อยู่หน้าร้าน แล้วไอ้บ้าที่ไหนมาปั่นจักรยานอยู่คนเดียวเนี่ย

ก็แหง๋ล่ะ ฝนแม่งเพิ่งตกครับสัส
ใครจะบ้ามาปั่นจักรยานบ่ะ
ก้มหน้าก้มตา ปั่นกลับบ้านดีกว่า
นั่งจิบกาแฟร้านเดิม ย้อมใจ กินไป 2 จิบ เมียหิวข้าว
ต้องรีบเข้าบ้านอีกเอ้า

T_____T

มิ.ย. 57

ปล. ขาแหก คางเกือบแตกเยยย แสดดดดดด
ปลล. กลับมาบ้าน แอบลองชั่งน้ำหนักก่อนกินข้าวดู พบว่า เหลือ 70.3 กิโลกรัม กรี๊ดดดดด หายเจ็บ
ปลลล. ถึงจะล้ม แต่น้ำหนักลดมา 11 โลแล้วนะเฟ้ย คุ้มจะตาย