วันนี้ผมเขียนบันทึกถึงหมา
ที่เคยเลี้ยงไว้เมื่อ 8 ปีก่อน
ณ บ้านหลังหนึ่ง
มันชื่อว่า “ ออโต้ ”
โกลเด้นรีทรีฟเวอร์
เฟอะฟะ จอมขี้เกียจ
แสนรู้ ขี้เล่น มีบ้านที่สุขสบาย
มีสนามให้วิ่งเล่นกว้างขวาง (ท้องนา)
มีสระว่ายน้ำส่วนตัว (บ่อปลา)
มีอาหาร บ้านพัก และเพื่อน 1 ฝูง
มีความสุขอย่างเต็มล้น
เท่าที่หมาตัวนึงพึงจะได้รับ...
8 ปีผ่านไป อายุเดินตามเวลามาเรื่อยๆ
พร้อมกับผมที่จากบ้านหลังนั้นมาหลายปี
ออโต้ กำลังจะจากไป...
ในแบบที่ผม
คงไม่ได้มีโอกาสได้ร่ำลา
เหมือนเคย
ผมคิดถึงมันเสมอ ในทุกๆ วัน
ตลอดเวลา และจะเป็นแบบนี้ตลอดไป
มีไม่กี่อย่างในชีวิต
ที่ทำให้ผมร้องไห้ได้
เรื่องหมากำลังจะตาย หรือตายไป
ก็เป็นอีกเรื่องนึง
ที่ทำให้ผู้ชายเหี้ยๆ เช่นผม
น้ำตาร่วงทุกที
ถ้าหนูจะหลับ
หลับให้สบายนะ
ไอ้ลูกชาย
7 ธันวาคม 2555
ปล. ที่จริง ไม่อยากจะแปะรูปออโต้ ตอนกำลังมีสายน้ำเกลือระโยงระยางไว้
แต่พ่อผมสอนไว้ว่า "ทำใจให้ได้ ถึงอายุขัยของเขา"
เท่านี้ก็พอให้ผมทำใจได้บ้าง ถึงมันจะไม่มากก็เถอะ
ผมคิดว่า ในเวลาที่ความรัก กำลังจะจากเราไป
ควรนึกถึงแต่ความสุข ที่เกิดจากความรักนั้นๆ
เพราะมันมีค่ามากมายมหาศาล
มากกว่าความเศร้าที่เราเจอซะอีก
ปลล.(ชาติหน้า ถ้าออโต้มันเกิดเป็นคน สงสัยจะซนชิบหายล่ะ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น