17-18 ปีแล้วมั้ง ที่ยายจากผมและครอบครัวเราไป ตอนนั้นแกอายุราว 70 และป่วยด้วยโรคน้ำท่วมปอดเฉียบพลัน แม่และพ่อได้มีโอกาสได้ดูแลยาย ก่อนที่เขาจะเสีย เช่นเดียวกับก๋ง ด้วยการให้ทั้งสองท่านมานอนที่บ้าน เพราะจะได้ไปหาหมอได้อย่างสะดวก
เวลาผ่านไปเร็วมาก ก๋งเสียไป 20 ปีแล้ว เท่าอายุหนุ่มวัยรุ่น 1 คนเชียว ไม่รู้ป่านนี้ทั้งสองคนไปอยู่ไหนกันบ้าง เพราะตั้งแต่เสียไปก็ไม่เคยเห็นหน้ากันอีกเลยซักครั้ง (ก็แน่ล่ะ)
อาทิตย์นี้ครบรอบที่ยายจากไป วันที่ 22-23 ธันวาคม ผมจำวันได้ไม่แน่นอน (คิดว่าเป็น 23)
วันสุดท้ายที่เห็นหน้ากัน ก็ไม่ได้บอกลา แค่เกิดลางสังหรณ์ขึ้นหลายอย่างในวันนั้น
เช้า ออกจากบ้าน ผมได้แค่มอง แต่ไม่ได้แหย่กันเหมือนดังที่เคยทำ
คิดว่าแกคงไม่สบายตัว ก็เลยไม่กวน รีบไปเรียนจะได้รีบกลับ
เที่ยง ไปจนบ่าย ส่วนใหญ่แล้วผมไปเรียนเช้า บ่ายก็กลับ
กลับเร็วจนเพื่อนมันบ่นว่า มึงจะไม่คบใครบ้างเรอะ
วันปกติ ผมมักจะซื้อของที่เซ็นทรัลรามอินทรา แล้วก็รอรถกลับแปดริ้วหน้าห้าง หรือไม่ก็หน้าวัดพระศรีเลย แต่วันนั้นไม่รู้เกิดคิดอะไร นั่งรถไปซื้อสีโปสเตอร์ ของใช้ทำงานถึงเซ็นทรัลลาดพร้าวโน่น
กลับถึงบ้าน 6 โมงกว่า นั่งวินลงหน้าบ้าน ไม่มีใครอยู่บ้านซักคน ถามข้างบ้านพร้อมนึกในใจ
...แม่กูหอบกำเริบ เข้าโรงพยาบาลอีกแน่ๆ...โดยที่ไม่ได้คิดถึงยายซักนิด แต่น้าข้างบ้านบอกแค่เพียง เขาไปโรงพยาบาลกัน เราก็รีบตามไป
ถึงโรงพยาบาลทุ่มนิดๆ เดินเข้าวอร์ดอายุรกรรม ซึ่งเป็นที่นอนประจำของแม่ในช่วงป่วยหนักๆ
เห็นน้า ป้า ลุง ฯลฯ นั่งเรียงกันอยู่ด้านนอกห้องคนไข้
ใจแม่งหล่นไปอยู่ที่ตีน...
คิดเพียงว่า ไม่แม่ ก็ยาย
เดินเข้าวอร์ด เห็นแม่อยู่ในห้องพักพยาบาลพร้อมกับพ่อ
ผมเดินเข้าไปหา แกก็บอกว่า ...ไปลายายซะนะ...
เตียงคนป่วยกลางวอร์ด มีม่านกั้นรอบๆ อย่างมิดชิด
ผู้หญิงคนที่ผมรักมาก นอนสงบนิ่งอยู่บนนั้น
เราไม่ได้ร่ำลากัน เพราะอะไรผมก็บอกไม่ได้
ยืนมองอยู่พักใหญ่ ได้แต่มองแล้วนึกในใจว่า
... ทำไมไม่รอ ...
ก่อนที่เขาจะพายายไปไว้ที่ห้องดับจิต
ผมหยิบรูปถ่ายของผม ยัดใส่มือของแก
แล้วพูดว่า พาโก้ไปด้วยนะยาย...
นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่ผมได้พูดกับเธอ
ธันวาคม 2555
ปล. ผมคิดถึงยายเสมอนะ ปีไหนๆ ก็นึกถึง จนบางทีก็นั้งคิดว่า ก๋งจะงอนมั้ยวะ
ที่นานๆ จะนึกถึงแกทีนึง ถ้าเจอกันก็ฝากบอกด้วยว่า คิดถึงทั้งสองคนนั่นแหละ
(แต่ติดยายมากกว่า 55)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น