ไปเมืองย่าโมมาครับ สองอาทิตย์นี้ได้แต่ตะลอนๆ ขับรถร่วมพันโลไปแล้วมั้ง เคยมาอยู่ที่โคราชสมัยเรียน ป.3 เพราะพ่อย้ายมาเป็นข้าราชการครูที่นี่ อยู่ได้แค่ 6 เดือนก็ย้ายกลับแปดริ้ว แต่เหมือนกับว่าเราอยู่โคราชมาเสียนาน อะไรๆ รอบๆ เมื่อเราไปถึงอีกครั้ง มันก็ยังเป็นเหมือนเมื่อตอนยังเด็ก วัดก็ยังอยู่ตรงนั้น บ้านฉันก็เคยอยู่ตรงนั้น ฯลฯ
แวะไปไหว้ย่าโม 2 รอบ เจอฝนทั้งสองที เมืองโคราชวันนี้รถเยอะกว่าเมื่อก่อนมากมายครับ กินข้าวกลางวันและเย็น ที่ร้านเป็ดย่างพิมาย เลยบ้านมานิดนึงเหมือนเคยเป็นมา (สมัยก่อนน้องชายเรียน มทส. ก็มากินแต่ร้านนี้) เป็ดก็ยังแห้งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ใช้ชีวิตอยู่ในโคราช 3 วัน 2 คืน เจอแต่ฝนแล้วก็ฝน ตกกันไม่เว้นแต่ละวัน หนักบ้างเบาบ้างแต่ก็ไม่เคยขาดเม็ด
ขับรถผ่านหน้าบ้านเก่า เหมือนจำได้ลางๆ ว่าบ้านอยู่ละแวกวัดศาลาลอย แต่คราวนี้มันเปลี่ยนไปมาก ตึกราบ้านช่องมันสลับกลับที่กันไปหมด เช่นเดียวกับความทรงจำวัยเด็ก ที่พอมีหลงเหลือแบบลางๆ นึกถึงตอนที่ยายนั่งรถทัวร์มาอยู่บ้านนี้ ตอนดึกที่พ่อกลับมาจากภาคใต้ แล้วซื้อของเล่นมาให้ เราก็ยังอุตส่าห์ตื่นขึ้นมาเล่น ทั้งๆ ที่มันเที่ยงคืนกว่าเข้าไปแล้ว...หรือจะเป็นช่วงที่น้องชายมันพูดเหน่อสำเนียงโคราช แล้วเราเอาไปฟ้องแม่ (ทำไมก็ไม่รู้)
แม่เคยเล่าให้ฟังว่า คืนที่เรามาถึง ฝนตกหนักมาก ทุกคนหลับกันหมดบ้านเพราะเหนื่อยที่เดินทางมาไกลโข เช้ามาน้ำฝนเต็มปรี่ทุกตุ่ม...เพราะข้างบ้านเขารองน้ำฝนไว้ให้...นึกแล้วก็อดอมยิ้มไว้ไม่ได้ แม้เวลามันจะผ่านมานานราว 20 กว่าปี แต่เมื่อใดที่แม่นึกขึ้นได้ แล้วหยิบเอาเรื่องนี้ขึ้นมาเรา ก็เรียกเสียงหัวเราะและรอยยิ้มได้ดีนักแล
คนโคราช มีน้ำใจ...
กลับมาเยี่ยมโคราชเมื่อไร หัวใจมันพองโต
ถึงแม้บ้านเก่าเราจะไม่ได้อยู่ที่เดิมแล้วก็ตามที
เวลาเปลี่ยนไป แต่ความรู้สึกมันก็เหมือนๆ เดิม
ถึงจะลางๆ ก็เถอะ
กันยา 54
โคราชบ้านเอ็ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น