ครอบครัวก็เหมือนเรือลำนึง เมื่อคนพายหนึ่งคน หมดแรงเลิกพายไป คนที่เหลืออยู่ ถ้าไม่ช่วยกันพายต่อ เรือมันไปไม่ถึงฝั่ง หรือหันออกนอกทาง การห้ามโรคภัยให้เกิดกับเรา มันห้ามไม่ได้ แต่เราห้ามความคิดของเรา ไม่ให้ป่วยไปตามโรคได้ ถ้าหัวใจเราแข็งแรงพอ
ความเหนื่อย หรือท้อแท้ มันมีกันทุกคน ไม่เว้นแม้แต่คนที่แกร่งที่สุด แต่ความแตกต่างของคน มันอยู่ที่ว่า "ใครล้มแล้วลุกไวกว่ากัน" ร้องไห้เท่าไหร่ก็ร้องไป ทุกคนเข้าใจ แต่ร้องเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นมา พาคนที่เรารักไปทำ "ทุกอย่าง" ที่หมอหรือเขาต้องการ อย่ามัวเสียเวลากับเรื่องเสียใจ เพราะเราไม่รู้ว่า เรามีเวลาเหลืออีกเท่าไหร่
แม่ผมเป็นหอบมา 26 ปีเต็ม ขนาดว่านั่งเฉยๆ ยังเหนื่อย บวกกับปลายชีวิตก็ยังเป็นมะเร็งแถมมาอีก (ไม่รวมเนื้องอกในปอด ที่ไปขึ้นเขียงให้หมอผ่าหลังเล่นๆ ซะงั้น) แต่แกไม่เคยบ่นซักคำว่า ทำไมต้องเกิดกับแกวะ เพราะแม่สอนให้คิดเสมอว่า คนที่แย่กว่าแม่ยังมีอีกเยอะ แกไม่มีเวลาพอที่จะไปคิดเรื่องแย่ๆ แบบนั้น สู้เอาเวลาที่เหลือมาใช้ให้มีความสุขกับคนที่เรารักดีกว่า อะไรที่ดี ที่ไหน ที่ใครบอกหรือแนะนำ แม่ไปและทำตามหมดทุกอย่าง
แกไม่ได้ทำเพราะว่ากลัวที่จะไม่มีชีวิตอยู่บนโลก แต่แกอยากใช้เวลาที่เหลือให้คุ้มค่ากับคนที่แกรัก และทำทุกอย่างเพื่ออยู่กับคนที่รักแกให้นานที่สุด ได้ผลอย่างไรแกไม่รู้ รู้แต่ว่าได้ทำทุกอย่างแล้ว
ถ้าใครรอบข้างของเราล้ม ก็หวังเพียงแค่ลุกให้ไว แล้วทำทุกอย่างต่อไปตามที่สิ่งที่เราเห็นว่า ดีพอ เพราะเราไม่มีเวลากับเรื่องเสียใจมากเท่าไหร่ จงใช้เวลาที่เหลือให้คุ้มและแข็งแรงเข้าไว้
มันต้องมีคนหนึ่งคน ที่ลุกขึ้นพายเรือ
ถึงแม้คนที่เหลือมันจะเหนื่อยแค่ไหนก็เถอะ
กันยา 54
บล๊อคส่งกำลังใจสำหรับคนใกล้ตัว
เพื่อให้หัวใจแข็งแรงพอ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น