เคยเขียนไว้บนบล็อคตัวเองเมื่อ 4 ปีก่อน เดือนสิงหาเหมือนกันนี่แหละ ไม่คิดว่า 4 ปีให้หลังจะได้มาเขียนถึงมันอีกรอบ ในวันที่มันนอนสบายไม่ต้องดูแลใคร รวมทั้งตัวเองด้วย
http://nuugo.blogspot.com/2010/08/blog-post_16.html
บล็อคนั้นเกี่ยวกับวันแม่ ซึ่งเผอิญว่าเอารูปน้ำตาลมาเป็นภาพประกอบบนข้อความสั้นๆ ของบล็อค เจอน้ำตาลครั้งแรกตอนที่มาบ้านหญิง อาการของมันตอนนั้นคือ แยกเขี้ยว และต้องการจะแดกขาเราเป็นอย่างยิ่ง เห่าใส่แบบไม่เกรงใจคนขับรถมาไกล (ตั้งแปดริ้วเชียวนะมึง) บ้างเลย
แว่บแรกที่เจอน้ำตาล ผมมองแววตาและขี้ฟันของมันก็เดาออกว่า ไอ้นี่ไม่ได้ดุจริง เพราะการเห่าตามหน้าที่จะไม่มีการเห่าต่อเนื่องและตัวไม่สั่นเครือ หางไม่ชี้ ก็เลยคิดในใจเพียงว่า "...ฝากไว้ก่อนมึ้งงง..."
ปลายอาทิตย์ถัดมา ผมกลับมาที่บ้านหญิงอีกรอบ พร้อมกับกำวัตถุชิ้นนึงอยู่ในมือ ปากเคี้ยวหยับๆ (แดกโชว์แม่งเลย) ว่าเรากินหนมปังไส้กรอกอยู่ น้ำตาลยังคงทำหน้าที่เดิมคือ เห่าชิบหายวายป่วง เห่าส่งๆ ไป แต่หลังจากที่กินคำแรกเสร็จ ก้อนหนมปังที่เหลือในมือผมก็เหวี่ยงลงพื้น... ปุ่บบบ บบ!
... ล่อตะเข้ ที่กำลังแหกปากอยากแดกขาอยู่ข้างหน้า มันทำตัวลังเลพักนึง ... แต่ด้วยความที่ทนกลิ่นหอมของไส้กรอกไม่ไหว น้ำตาลเลยก้มลงไปเก็บกู้หนมปังชิ้นนั้นแล้วกระเดือกเข้าปาก พร้อมเดินหันหลังกลับเข้าในบ้านเป็นการแก้เขิน เป็นสิ่งแรกที่เราได้ทำความรู้จักกัน อย่างอ้อมๆ (มึงแดกของกูแล้ว นี่ ... เสร็จแน่)
ผมทำแบบนี้หลายครั้งที่มาบ้านหญิง ซึ่งจริงๆ แล้วก็เบื่อที่จะแดกขนมปังไส้กรอกปากซอยชิบหายครับ แต่ด้วยความที่ว่า จะต้องซื้อมาเป็นเหยื่อล่อหมา ก็เลยต้องทำใจ หลายวันผ่าน หลายอาทิตย์ เลยไป เป็นเดือน จากน้ำตาลที่แม่งเคยคิดจะแดกขาผมเหมือนในตอนแรก กลายเป็นเห็นหน้าผมแล้วกระดิกหางใส่ (ถ้าพูดได้แม่งคงถามแล้วว่า หนมปังไส้กรอกล่ะอยู่ไหน)
4 ปีที่อยู่กับมัน (จนมันมีลูก คือไอ้เปเล่) น้ำตาลไม่เคยแยกเขี้ยวใส่ผมซักครั้งเดียว
เอามือเข้าไปแหกๆๆๆๆ ปากมันเล่น เขี่ยตูด เอานิ้วอุดรูจมูก ฯลฯ แม่งก็ไม่เคยบ่นซักคำ
สิ่งที่น้ำตาลชอบทำเสมอๆ ก็คือ ... แป๊ะ ... หมายถึง มันจะเดินมาหา (ถ้าเราไม่สนใจ หรือทำอะไรอยู่)
ก็จะเอาจมูก มาแป๊ะ .... ที่ขาเรา (เพื่อเหี้ยอะไรก็ไม่รู้ 5555) ให้แฉะๆ เล่น
แล้วแม่งก็เดินผ่านไปดื้อๆ ประหนึ่งว่า ชั้นทักแกแล้วนะ แต่เห็นว่าแกไม่ว่าง ก็เลยเดินผ่านไปดีกว่า
หรือบางที บางวัน มันเกิดคึกจัดขึ้นมา ก็จะมาเล่นด้วยในแบบที่ ... เอิ่มม.. น้ำตาล นี่มึงคึกมากไปหรือเปล่าวะ ประมาณให้เล่น 20 แม่งจัดให้ 200 ทำนองนั้น
น้ำตาลเป็นสาวประจำซอยครับ มีหนุ่มๆ มาหมายปองเยอะ ล่าสุดโดนลากไปปล้ำท้ายซอยโน่น
.... แต่เราลงความเห็นกันว่า มันนั่นแหละเดินไปให้เขาเลือก ....
จนในบ้านคิดว่ามันจะท้องอีกรอบมั้ยเนี่ย ดูท่าลูกจะออกมาเป็นครอกเหมือนคราวก่อนอีกแน่...
แต่ก็ไม่ทันแล้วล่ะ มันไม่ต้องรับหน้าที่แม่อีกต่อไปละ
เราก็ไม่จำเป็นต้องรู้ด้วยว่ามันตายเพราะอะไร หรือใครทำ
เอาเป็นว่า แกหลับให้สบายละกันนะ ชั้นจ้างตาเล็กฝังแกไว้หน้าบ้าน ใต้ร่มไม้ใหญ่นี่ล่ะ
ว่างๆ ก็มาหอนเล่นหน้าบ้านเอาเน่อ
บล็อคนั้นเกี่ยวกับวันแม่ ซึ่งเผอิญว่าเอารูปน้ำตาลมาเป็นภาพประกอบบนข้อความสั้นๆ ของบล็อค เจอน้ำตาลครั้งแรกตอนที่มาบ้านหญิง อาการของมันตอนนั้นคือ แยกเขี้ยว และต้องการจะแดกขาเราเป็นอย่างยิ่ง เห่าใส่แบบไม่เกรงใจคนขับรถมาไกล (ตั้งแปดริ้วเชียวนะมึง) บ้างเลย
แว่บแรกที่เจอน้ำตาล ผมมองแววตาและขี้ฟันของมันก็เดาออกว่า ไอ้นี่ไม่ได้ดุจริง เพราะการเห่าตามหน้าที่จะไม่มีการเห่าต่อเนื่องและตัวไม่สั่นเครือ หางไม่ชี้ ก็เลยคิดในใจเพียงว่า "...ฝากไว้ก่อนมึ้งงง..."
ปลายอาทิตย์ถัดมา ผมกลับมาที่บ้านหญิงอีกรอบ พร้อมกับกำวัตถุชิ้นนึงอยู่ในมือ ปากเคี้ยวหยับๆ (แดกโชว์แม่งเลย) ว่าเรากินหนมปังไส้กรอกอยู่ น้ำตาลยังคงทำหน้าที่เดิมคือ เห่าชิบหายวายป่วง เห่าส่งๆ ไป แต่หลังจากที่กินคำแรกเสร็จ ก้อนหนมปังที่เหลือในมือผมก็เหวี่ยงลงพื้น... ปุ่บบบ บบ!
... ล่อตะเข้ ที่กำลังแหกปากอยากแดกขาอยู่ข้างหน้า มันทำตัวลังเลพักนึง ... แต่ด้วยความที่ทนกลิ่นหอมของไส้กรอกไม่ไหว น้ำตาลเลยก้มลงไปเก็บกู้หนมปังชิ้นนั้นแล้วกระเดือกเข้าปาก พร้อมเดินหันหลังกลับเข้าในบ้านเป็นการแก้เขิน เป็นสิ่งแรกที่เราได้ทำความรู้จักกัน อย่างอ้อมๆ (มึงแดกของกูแล้ว นี่ ... เสร็จแน่)
ผมทำแบบนี้หลายครั้งที่มาบ้านหญิง ซึ่งจริงๆ แล้วก็เบื่อที่จะแดกขนมปังไส้กรอกปากซอยชิบหายครับ แต่ด้วยความที่ว่า จะต้องซื้อมาเป็นเหยื่อล่อหมา ก็เลยต้องทำใจ หลายวันผ่าน หลายอาทิตย์ เลยไป เป็นเดือน จากน้ำตาลที่แม่งเคยคิดจะแดกขาผมเหมือนในตอนแรก กลายเป็นเห็นหน้าผมแล้วกระดิกหางใส่ (ถ้าพูดได้แม่งคงถามแล้วว่า หนมปังไส้กรอกล่ะอยู่ไหน)
4 ปีที่อยู่กับมัน (จนมันมีลูก คือไอ้เปเล่) น้ำตาลไม่เคยแยกเขี้ยวใส่ผมซักครั้งเดียว
เอามือเข้าไปแหกๆๆๆๆ ปากมันเล่น เขี่ยตูด เอานิ้วอุดรูจมูก ฯลฯ แม่งก็ไม่เคยบ่นซักคำ
สิ่งที่น้ำตาลชอบทำเสมอๆ ก็คือ ... แป๊ะ ... หมายถึง มันจะเดินมาหา (ถ้าเราไม่สนใจ หรือทำอะไรอยู่)
ก็จะเอาจมูก มาแป๊ะ .... ที่ขาเรา (เพื่อเหี้ยอะไรก็ไม่รู้ 5555) ให้แฉะๆ เล่น
แล้วแม่งก็เดินผ่านไปดื้อๆ ประหนึ่งว่า ชั้นทักแกแล้วนะ แต่เห็นว่าแกไม่ว่าง ก็เลยเดินผ่านไปดีกว่า
หรือบางที บางวัน มันเกิดคึกจัดขึ้นมา ก็จะมาเล่นด้วยในแบบที่ ... เอิ่มม.. น้ำตาล นี่มึงคึกมากไปหรือเปล่าวะ ประมาณให้เล่น 20 แม่งจัดให้ 200 ทำนองนั้น
น้ำตาลเป็นสาวประจำซอยครับ มีหนุ่มๆ มาหมายปองเยอะ ล่าสุดโดนลากไปปล้ำท้ายซอยโน่น
.... แต่เราลงความเห็นกันว่า มันนั่นแหละเดินไปให้เขาเลือก ....
จนในบ้านคิดว่ามันจะท้องอีกรอบมั้ยเนี่ย ดูท่าลูกจะออกมาเป็นครอกเหมือนคราวก่อนอีกแน่...
แต่ก็ไม่ทันแล้วล่ะ มันไม่ต้องรับหน้าที่แม่อีกต่อไปละ
เราก็ไม่จำเป็นต้องรู้ด้วยว่ามันตายเพราะอะไร หรือใครทำ
เอาเป็นว่า แกหลับให้สบายละกันนะ ชั้นจ้างตาเล็กฝังแกไว้หน้าบ้าน ใต้ร่มไม้ใหญ่นี่ล่ะ
ว่างๆ ก็มาหอนเล่นหน้าบ้านเอาเน่อ
รักแกนะ น้ำตาล
สิงหา 57
อยากมีบล๊อกให้น้องหมาพุดเดิ้ลจังเลย แต่เขียนไม่ค่อยเป็น คนอ่านจะอ่านรู้เรื่องไหมนะ
ตอบลบ