เป็นครั้งแรกในรอบ 2-3 ปี ทีไ่ด้ไปเที่ยวกับพ่อ แม่และน้องชาย หลังจากที่ไม่ค่อยได้ไปกับพวกเขาเท่าไหร่นัก เพราะมัวแต่่ง่วนอยู่กับการจับแฮนด์มอเตอร์ไซค์ มาคราวนี้ได้นั่งรถตู้ซะบ้าง ก็ถือเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศจิบรสชาดของลมหนาวได้อีกแบบหนึ่ง นึกถึงตอนเครื่องบินนกแอร์ เทคออฟออกจากรันเวย์แล้ว แม่ง เวลาในการเดินทางจาก กทม ไป พิดโลก มันช่างสั้นจังวะ
อีตอนที่ขี่มอเตอร์ไซค์ไปเขาค้อ ถ่อกันไป 4-5 ชั่วโมงกว่าจะถึง (นกแอร์บินแป๊บเดียวก็จอดแล้ว)
รอบนี้บินไป ผ่าน Route 12 แต่วิ่งย้อนทางขึ้นไปอีกฝั่ง ทำให้ได้รู้ว่าทางที่เรายังไม่เคยไป มันสวยชิบหายเว้ย ถนนสวยๆ วิ่งเลาะไร่กะหล่ำ กลิ่นมันช่างยั่วยวนน้ำลายซะจริง ยังบอกกับแม่ที่ยืนอยู่ริมรั้วบนเขาว่า "น่ามาขี่มอไซค์เนอะแม่" แกก็ได้แต่ยิ้มๆ แล้วก็เดินผ่านไป
ปีนี้พ่อกับแม่แก่ลงไปเยอะ แม่เอาวีลแชร์ส่วนตัวติดมาด้วย อย่างน้อยก็เป็นครั้งนึงที่เราได้เข็นวีลแชร์ให้แกนั่ง (บางที แม่ก็เดินแล้วเข็นวีิลแชร์เปล่าๆ เองซะยังงั้น) ช่วงเวลาความสุขของคนหลังวัยเกษียณ คงไม่ได้อยู่ที่ว่า สถานที่นั้นมันสวยหรือไม่ อย่างไรนะ แต่คงเป็นเพราะการที่มีโอกาสได้ไปกับลูกชายทั้งสองคนพร้อมหน้าพร้อมตากัน (ซึ่งนานๆ จะมีซักครั้ง)
ทำให้บางที ที่ๆ คนอื่นเห็นว่ามันธรรมดา
คงต่างจากพ่อกับแม่เรา ซึ่งดูมีความสุขอย่างล้นเหลือ
แม้จะเป็นเพียงแค่ชั่วข้ามคืน ที่เหมือนไม่มีอะไรเลยก็ตามที
ธันวา 54
วีลแชร์ เวลาเข็นลงทางลาด ต้องหันหลังลง ไม่งั้นที่วางขามันจะครูดพื้น (แม่แนะทริกมาให้ ตอนเข็นแกไปครูดพื้นวัด --')
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น