ฝุ่นใต้พรม

ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร เมื่อสิ่งที่เราไม่คาดคิด มันเกิดขึ้นใกล้ตัว กับคนที่อยู่ข้างๆเรา
ซึ่งที่จริงแล้ว เป็นเรื่องราวอันแสนจะธรรมดาสามัญของมนุษย์ ที่เวียนว่ายตายเกิด
อยู่ในวนเวียนของการปรุงแต่ง รัก โลภ โกรธ หลง โมหะ โทสะ การหึงหวง จองเวร อารมณ์ชั่ววูบ ฯลฯ

เพียงแต่ว่าเราเอง ไม่เคยคิดที่จะใส่ใจ
เรื่องราวอันเป็นธรรมดาสามัญเหล่านั้น
หรือหยิบเอามาปรุงรสเหมือนเช่นคนอื่น

เพราะมัวแต่คิดไปเองฝ่ายเดียว ว่าคนใกล้ตัวเรา
คนรอบข้างตัวเรา คงไม่ได้หมกมุ่น หรือยืนอยู่ในวงเวียนเหล่านั้นเป็นแน่

แต่ความจริงแล้ว มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเสมอไป
สิ่งที่เป็นสามัญบนโลกหนึ่งอย่างก็คือ ในทุกๆ ที่ ที่เราเห็นว่าสะอาด
ขาวเนียน หมดจดไรฝุ่นผง ตู้ ต่าง เตียง พื้น และพรม ฯลฯ
ที่นั้นมักจะมีละอองฝุ่นอยู่เสมอ ไม่ว่าจะก่อนหรือหลังก็ตามที

และเมื่อเรายืนอยู่ตรงนั้น สิ่งที่ต่างวาระกันก็เป็นแค่เพียง

1.ได้เห็น
หรือ
2.ไม่ทันได้เห็น
แค่นั้นเอง

ถ้าได้เห็น ก็คงเป็นตัวเลือกที่ง่ายดายในการที่จะ ละ และไม่ฝืนเดินเข้าไปยืนอยู่บนพรมนั้น เพราะรังแต่จะคันเสียเปล่าๆ
แต่ถ้าหาก
ไม่ทันได้เห็น ก็คงทำอะไรไม่ได้ นอกจากพึงระมัดระวังตัวเอง ไม่ให้ฝุ่นรอบๆ ตัวมาทำให้เราเกิดอาการคันมากไปไปกว่าเดิม

การที่...คิดไปเอง...มองและคาดเดาไปเอง...
จะด้วยความรู้สึก หรือคำยืนยันจากปากของคนใกล้ตัว ว่าไม่น่าจะมี ไม่มีแล้ว ฯลฯ
จนกระทั่งได้อยู่ใกล้ชิด และได้สัมผัสไปซักระยะ ถึงได้รู้ว่า เมื่อ ณ เวลาหนึ่ง พรมนั้นถูกเปิด
และทำให้เรามองเห็น ฝุ่น ที่อยู่ข้างใต้

........ .. .

ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงระงับสติไม่ได้
แต่​ ณ วันนี้ รู้สึกเฉยๆ ไม่อยากทำอะไรมาไปกว่า
การนั่งคิด (เข้าข้างตัวเอง) เสียว่า การที่คนใกล้ตัวเขาคิดไม่เหมือนกับเรา
นั้นไม่ใช่เรื่องผิดแผกแต่ประการใด มันก็เป็นเรื่องธรรมดาสามัญทั่วๆ ไป
ที่ใครเขาก็มีกัน ไม่เว้นแม้กระทั่งคนของเรา

เหมือนฝุ่นใต้พรมที่เรามองไม่เห็น
ที่ไหนไหนก็มี ใครก็มี อย่างไรก็อย่างนั้น

กระโหลกหนาๆ เช่นผม สู้ไม่รู้อะไรเลย ยังดีเสียกว่ามารู้ได้เอาภายหลัง
ว่าฝุ่นผงที่เราเคยไม่เคยเห็น ไม่เคยคิด ก็ใช่ว่ามันจะไม่มี

เพราะว่าบางที ฝุ่นที่มันอยู่ใต้พรม
มันเป็นแค่เรื่องธรรมดาสามัญ
ของคนทั่วๆ ไป แค่นั้นจริงๆ...

เสียใจ แต่ก็คงไม่มีใครคิดอย่างเรา
เพราะคนอื่นเขาก็คงเห็นมันเป็นเพียงแค่
เรื่องธรรมดาๆ อีกนั่นแหละ

สิงหา 54

ไม่รู้จะเดินต่ออย่างไร ความโกรธ กับ ความเสียใจ
มันให้ความรู้สึกที่ต่างกัน หากบอกเสียตั้งแต่ต้น
คงไม่คิดอะไรมากไปกว่าเข้าใจและยอมรับกับสิ่งที่มันเกิดขึ้น ว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาสามัญ
จะได้พึงระลึกอยู่เสมอว่า กะลาของเรามันอาจจะหนาเกินกว่าที่จะเข้าใจอะไร
ที่มีอยู่บนโลกจริงๆ ก็เป็นได้