สวัสดีเดือนตุลาคม 2552 ครับ (เหมือนเดิม...คือกูสวัสดีใครวะ) ใครก็ได้ละกันที่พลัดหลงเข้ามาอ่านบล็อครั่วๆ ของผมเข้าให้แล้ว สภาพอากาศของต้นเดือนตุลาคม ยังคงมีฝนปกคลุมทั่วทุกพื้นที่ (กรมอุตุมาเอง) ฝนตกแบบไม่ลืมหูลืมตามาเป็นเวลาสามเดือนกว่าแล้ว แว่วมาว่ามันจะยังคงตกต่อไปอีกนานเริ่มต้นเดือนใหม่ในปีนี้ ชีวิตเรามีเรื่องสำคัญที่หมายถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่เกิดขึ้น คือการตัดสินใจทำอะไรอย่างที่ใจคิดมาเป็นเวลา 5 ปี ได้เสียที รู้สึกเบา และโล่งสบายมากกว่าเมื่อ 5 ปีที่แล้ว อะไรๆ ที่เคยแบกรับไว้ด้วยคำว่าหน้าที่ มาวันนี้ไม่มีอีกแล้ว ปล่อยมือแล้วให้มันลอยขึ้นฟ้าไปหมดทุกสิ่ง
ขอโทษที่ไม่ได้ทำอะไรอย่างที่สัญญากับแม่ไว้ในใจ ผมทำได้แต่ไม่ทั้งหมด แต่คิดว่าทำดีที่สุดแล้วครับ มันได้เท่านี้จริงๆ มากกว่านี้ก็คงเหมือนการหลอกตัวเองไปเรื่อยๆ ตัวเราไม่สำคัญเท่าหลอกคนอื่นให้เขามีความสุข ทั้งๆ ที่ตัวเองนั่งอยู่บนความทุกข์
ความทุกข์ที่แม่เคยสอนไว้ว่าให้ละ ให้วางมันบ้าง ก็พยายามทำนะครับ แต่ทำได้เท่านี้แหล่ะ นับแต่นี้ก็ได้แต่หวังอย่างเดียวว่า หลังฝนคงมีความสดใสให้กับเราบ้าง เพราะว่าได้หลุดพ้นพันธะที่มันมัดตัวไปได้แล้ว จากนี้ก็คงเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ได้อย่างสบายใจเสียที
มีหรือไม่มีใครไม่ใช่เรื่องสำคัญแล้วล่ะ..
สุวรรณภูมิ 2552
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น