แยมสะโลว

คิดถึงแยมจัง...
ปล. เจ้าของบล๊อกมันรั่วน่ะครับ อยู่ดีๆ ก็บ่นคิดถึงหมาแม่งซะยังงั้น

พฤศจิกายน 2552
อัสสัมชัญ บางนา

it's me :)

เคยบอกไว้ว่า ไม่ล่ะ...
เคยบอกไว้ว่า แค่นี้ล่ะพอ...
เคยบอกไว้ว่า ไม่เห็นจะต้อง...



ลืมๆ ไปซะครับไอ้คำพวกนั้นที่เคยลงใน blog
คันที่ 7 ในรอบ 1 ปีกว่าๆ
อนุญาตให้ถุยน้ำลายรดได้ไม่ว่ากัน

นี่ล่ะกรู แสรดดด 555+

เลือนลางและห่างไกล

แค่หวังไว้ซักวัน เท่านั้น ว่ามันคงชัดเจน
สว่าง และสดใสอย่างที่ใจคิดไว้
เพราะไม่มีเหตุผลอะไร ที่จะไม่ทำตาม
ในสิ่งที่มันเป็นเรื่องดีๆ

ทำเพื่อตัวเองเป็นเรื่องที่ดี...
แต่คงเป็นสิ่งที่ไม่มีความสุข
ถ้าไม่มีคนอยู่ข้างๆ ให้อุ่นใจ
มันเลือนลาง

และห่างไกลเข้าไปทุกที

พฤศจิกายน 2552

พฤศจิกาหน้าอะไรวะ

เปิดเทอมมาได้เกือบสองอาทิตย์ พี่ฝนเริ่มมีทีท่าว่าจะยอมหลีกทางให้กับน้องหนาวแต่โดยดี เช้าวันอากาศสดใส หมอกบางๆ เริ่มปกคลุมทั้งสองฝั่งท้องนาที่บางบ่อ ซึ่งเป็นเส้นทางที่เราใช้ในการขับรถมาทำงาน วันนี้อากาศดี (3 พย. 52) คิดไว้แต่เมื่อวานว่า หากตอนเช้าลมหนาวเข้าบ้านเมื่อไหร่ ได้เจอกรูกับไดน่าแน่นอน

แล้วก็เป็นดังที่หวังและตั้งใจไว้ เลยคว้าหมวกกันน๊อคและปลอกแขน กระโดดขึ้นหลังหมา...(ฮามั้ย)...ไม่ฮา งั้นขึ้นหลังไดน่าแล้วรีบบิดออกมาจากบ้านทันที เป็นการต้อนรับหน้าหนาวแบบทันควันไม่ให้มันตั้งตัว อากาศตอนเช้าเย็นสบายไร้มลภาวะเป็นพิษ

ขี่เรื่อยๆ ชิวๆ แบบแอ๊กๆ มาตลอดทาง ขี่มอเตอร์ไซค์หน้าหนาวนี่ใครไม่ลองก็คงไม่เข้าใจ ว่ามันสดชื่นและสนุกขนาดไหน ตัดสิบแปดล้อไปซักอย่างแล้วถนนเส้นคลองสวน-ลาดกระบังจะเป็นถนนที่น่าขี่มาก เพราะสองข้างทางมีแต่ท้องนาและบ่อปลา พาให้ใจระทวยย้วยอย่างยิ่ง

ทำงานด้วยความแฮปปี้จนกระทั่ง
สองโมงครึ่ง...
สามโมงครึ่ง...
สี่โมงครึ่ง...
ห้าโมงครึ่ง...

จุดจบของพฤศจิกา หน้าอะไรวะ ก็เป็นเช่นในภาพ
ฮ่วย... -_-'

เพียงไม่กี่เปอร์เซนต์ของความเป็นไปได้

ถึงแม้วันนี้เราจะเดินไปด้วยกัน แต่ก็มันคงเป็นเพียงไม่กี่เปอร์เซนต์ของความเป็นไปได้ในชีวิตจริง เพราะด้วยเงื่อนไขและหลายเหตุผล ที่บางครั้งก็มีเพียงเราที่เข้าใจ ในความเป็นไปได้ที่ดูเหมือนจะเลือนลาง กลับไม่ได้ทำให้หมดหวังหรือถอยหลังกลับแต่อย่่างใด ในทางกลับกัน ยิ่งรู้สึกว่าอบอุ่นหัวใจจนบอกไม่ถูก

เพราะบางครั้ง เพียงเท่านี้ก็ดีเกินพอสำหรับคนหนึ่งคนที่จะได้รับ แค่เพียงหวังจะได้เห็นร้อยยิ้มและเสียงหัวเราะจากคนที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้นก็พอ การได้หรือไม่ได้อยู่ด้วยกัน ณ วันนี้ไม่ใช่เรื่องที่สำคัญเท่ากับการที่มองเห็นคนข้างหน้าเรามีความสุข

เพราะถึงแม้เราจะไม่ได้เดินไปด้วยกัน แต่มันก็คงเป็นเพียงไม่กี่เปอร์เซนต์ ที่มีความสุขเกินพอแล้ว

สนามหลวง
พ.ย. 2552