ไม่ไหวแล้วนะโว้ยยยยย

จริงแล้วผมเป็นคนซีเรียสในชีวิตมากเลยนะครับ...ทำเป็นเล่นไป

แอบอ่านบล็อคผมแล้วอย่าทะลึ่งมาทักผมในอารมณ์ที่ บ่จอย นะครับ
ผมไม่เล่นด้วย..








































































































แต่เจอแบบนี้ก็ไม่ไหวแล้วนะโว้ย
ใครมันแกล้งพวกมึงวะ 555+++++++++
แซร๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ปล. สุขสันต์วันสงกราต์ครับ ผมไม่มีอะไรจะให้หรอก...
ใครอยากได้ ก็เก็บไปฮากันเอาเองนะครับ มากน้อยก็ตามลำบากเลย
กูขอไปเช็ดขี้แป๊บ (ฮาขี้แตกไง) ...

แค่นี้ก็พอแล้ว

เคยอยากได้
เคยอยากมีไว้กับตัว
เคยคิดว่า อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม
เคยมีความต้องการที่จะยื้อไว้ ... ให้นานที่สุด
เคยคิดว่าที่เราทำไปนั่น เรามีความสุข และเขาก็คงมีความสุข ...

หลังจากตาลผ่าตัดเนื้องอกที่มดลูก และออกจากโรงพยาบาลจุฬามาเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ได้ยินเสียงจากโทรศัพท์แบบแผ่วๆ ว่าเจ็บแผล ถัดมาอีก 1 อาทิตย์หลังจากหายดี น้ำเสียงตาลเหมือนเดิม ร่าเริง สดใส ถึงแม้ยังกังวลในผลของการผ่าตัดก็ตาม

ไม่อยากให้ตาลเจ็บ เพราะเวลาได้ยินเสียงแผ่วๆ แล้วทนไม่ไหว ไอ้ครั้นจะบอกว่าอยากเจ็บแทน ก็ลิเกเกินไปแค่ไม่อยากให้ตาลเจ็บแบบนั้นอีก อะไรที่เคยอยากได้ ไม่เอาแล้ว ขอแค่นั่งมองเวลาที่ตาลมีความสุข ก็พอใจ

การได้ยินเสียงหัวเราะ ของคนที่ผมรัก
มีค่ามากกว่าความสุขของผม หลายเท่า
หากว่า ต่อจากนี้ มันได้แค่นี้
ก็พอแล้ว...